1224’ten Bugüne: Malatya’nın Taş Hafızası

Malatya’da bazı adımlar yankı yapar.

Yol değil…

Taş konuşur burada.

Sabahın erkeni.

Eski Malatya’ya, Battalgazi’ye varıyoruz.

Şehrin kalbi sanki burada atmamış da,

taşlara kazınmış.

Uzakta surlar görünür gibi.

Gözle değil, hisle fark ediyorsun.

Çünkü bu surlar, yeni yapılmış gibi duran eski duvarlar değil.

Yıkılıp yapılmaktan yorulmuş duvarlar.

Binlerce yıl geçmiş üzerinden.

Yine de dimdik.

Birisi eğilip yere bakıyor.

Bir çocuk.

“Bu taşlar neden çatlak?” diyor.

Yaşlı bir adam cevap veriyor:

“Çünkü her taşın hafızası vardır evlat.

Unutmaz… Unutturmaz.”

Yavaş yavaş yürürken,

karşımıza bir yapı daha çıkıyor.

Silahtar Mustafa Paşa Kervansarayı.

4. Murat döneminden kalma.
   İç avlusu var.
   Avlu, kervanın dili gibi.
   Konuşmuyor ama anlatıyor.

Tavan altlarında suskunluk birikmiş.

Duvarlar, bir zamanlar binlerce at nalını duyduğundan emin.

Belki gece ayazında sığınan bir asker,

belki gün boyu tüccarları ağırlamış taşlar.

Ama şimdi sessizler.

Yalnız değiller ama sessizler.

Avlunun bir köşesinde yaşlı bir adam dua ediyor.

Ses etmiyor kimse.

Çünkü burada sesin kendisi zaten kutsal.

Sessizlik saygıdır.

Ve bu şehirde saygı önce taşa duyulur.

İleride bir yapı daha…

Ulu Cami.

Selçuklu döneminin sükûnetle ayakta duran şahidi.

1224 yılında yapılmış.

Alaaddin Keykubad’ın eli var işin içinde.

Ama esas mimar zamanın ta kendisi.

İçeri girerken kafanı eğmen gerekiyor.

Sırf alçak kapıdan değil…

Haddini bilmen gerektiği için.

Duvarlardaki çiniler,

bir nakkaşın sabrıyla işlenmiş.

Ve öyle duruyorlar ki:

“Beni seyret, ama anlamaya çalışma,” der gibiler.

Hüccetullah Hakder