Birinci Söz: Haddinizi Bilin ki Kurtulasınız!

Geçen akşam bir ders halkasındaydık.

Masada üç kişi: Biri doktor, biri öğretmen, biri müderris. Ortaya bir soru düştü:
“Mütevazı ne demek?”

Cevap gecikmedi, tok bir sesle geldi:
“Alçakgönüllü.”

Olur… Ama eksik!
Çünkü mütevazı demek, Allah’a karşı haddini bilen adam demek.
Tıpkı: “Ya Rabbi emrettin, ben de itaat ettim” diyen mümin gibi.
Yani “Semina ve eta’na” diyen insan gibi.

İsyanın şifresi neydi?
“Semina ve asayna!”
Dinledik ama çiğnedik.
Bilen bilir, bu da Ebu Cehil lügatidir!
    •    

En büyük mütevazı kim peki?
Bila tereddüt: Hz. Muhammed (a.s.m)

Çünkü o, yalnız insanlara değil, bütün mahlukata “haddini bildiren adamdı!”
Küçücük bir hurma tanesi gibi doğdu.
Ama öyle mütevazıydı ki, gökleri secdeye yatırdı.
Bir tek makam istemedi,
Bir tek alkış beklemedi,
Sadece şunu dedi: “Ben bir kulum.”

İşte bu yüzden
Onun doğduğu an, doğa doğurdu.
Suskun taşlar dile geldi.
Dağlar, “Sana selam olsun” dedi.
Çünkü o, Allah’ın ismini alıp yürüyen adamdı.
    •    

Peki ya mağrurlar?
Yani Allah’a ait olan mülkü, kendi adına zimmetleyenler?
Kibirle dolaşıp, kudretle hava atanlar?

Bunlar da var!
Ama onlar mütevazı gibi görünse de, kalbi “firavun” taşıyanlardan…
Eline mikrofonu alıp, “ben yaptım” diyenlerden…
Allah’ın verdiği nimeti kendine mal edenlerden.

Sonra ne oluyor?
Titriyorlar…
Her hadiseden korkuyorlar…
Her musibetten kaçıyorlar…
Çünkü sırtlarını Allah’a değil, kendi kartvizitlerine yaslamışlar.
    •    

Ey mağrur nefis!
Sen o seyyahsın işte…
Bu çöl gibi dünyada,
Bir yudum su için milyarların kulu olacağına,
Bir tek Allah’ın kulu ol!

O zaman…
Ne hadiseden korkarsın,
Ne insanlardan,
Ne de kalabalıklardan…

Yoksa…
Bir çölün ortasında, tapulu arazisi olmayan bir hayalete dönersin!
    •    

Birinci Söz bunu anlatır…
Ama okumazsan, duvara asmakla olmaz!
    •    

İstersen şimdi bir de sor:
Sen mütevazı mısın, yoksa haddini mi biliyorsun?

Selam ve dua ile
Fiemanillah