Çocukluğumun Sokakları: Hasan Dayı'nın Hatırası

UN FABRİKASI VE SOKAK HAYATI

Oysaki çok yakındaydı çalıştığı un fabrikası. Uzatsam elimi tutacak gibi. Adım atsam ulaşacak gibi. Günde birkaç sefer un taşırdı. Fabrikadan bizim sokağa, bizim sokaktan başka yollara. Ha bir de tren yolundan geçerdi bizim sokağa gelmeden. Görmeyen gözle!

ÇOCUKLUĞUN SOKAKLARI

Evimiz koca bir avlunun içindeydi. Önde yarım konak, arkada kış damı ve oradan meyve bahçesine açılan bir kapı. Sağ, sol ve karşımızdaki bütün evler bu şekilde dizilmişti. O zamanlar biz çocuklar sokaklarda rahat oynardık. Hasan Dayım un taşırdı eşeğiyle. Biz oyun oynardık. O yaşlarda bilmezdim nereye, niçin un taşıdığını. Beni ilgilendiren Hasan Dayımın gözü ve kulağıydı. Biri var, diğeri yoktu. Bitmez tükenmez oyunlar. Oyun-çocuk-ses. Kim kimi görüyor, kim kimi duyuyor bilinmez. Hasan Dayı geçiyor, biz hep bir ağızdan "Hasan Dayı güle güle" diyoruz. Koroya yetişemeyenler arkadan söylüyor. Neden Hasan Dayı güle güle derdik, neden sadece Hasan Dayı'ya? Cevabı hâlâ yok.

SOKAK SESİ VE ÖZLEM

Sesimi ayırt ettiğinden sonra çocuk aklımla korodan yavaş yavaş uzaklaştım. Arada çıkan seslerden biri de benimdi artık; "Hasan Dayı güle güle! Sağ ol, kızım Yüksel!" Allah'ım ne büyük gururdu. Hasan Dayım, benim sesimi ve adımı biliyordu.

NOSTALJİ VE ÖZLEM

Nedenini şimdi hatırlamadığım bir süre ben olmamışım sokağımızda. Belki bir iki kez, belki birkaç gün. Hasan Dayım beni sormuş. Sesimi görememiş (!) duyamamış.

HASAN DAYI'NIN ANISINA

Sizin de bir Hasan Dayı'nız olsaydı. Olsaydı da gözünüze özlem yaşı dolsaydı.

(Bu gerçek hikayemdeki Hasan Dayımı tanıyanların yazmasını rica ediyorum. Selam olsun Malatya'mın taşına, toprağına ayağını sürenlere.)

Makale Yüksel Günay Turan'a aittir.