Ersoy BABA / Bizimki gibi demokratik bir ülkede böyle şeyler...

Bir gün emekliler kervanına kalacağımı pek hissetmiyordum. Ama oldu işte. 3-5 yıldır emekli olarak yaşıyorum. Maaşım gününde hesaba geçiyor. Gençliğimde gördüğüm o banka önündeki emekli kuyruklarını hiç yaşamadan geçiyor emekliliğim. Bazılarının kalbine yenik düşüp öldüğü, ancak diğer emeklilerin “sıramı kaptırırsam maaşı yarın bile zor çekerim” deyip ölene dönüp bakmadığı o banka kuyruklarında hiç yaşamadım çok şükür. 

Benim maaşım da yattığı gün bitiyor. İkinci güne kaldığı hiç olmadı. Gelir gelmez gideceği yerler belli. Yüzüme bile bakmadan çekip gidiyor gideceği yerlere. 
Yazımın bu bölümünde biraz alıntı, biraz takıntı biraz da kırıntılarla devam edeceğim:

Almanya'da Hans 18 yaşında işe başlıyor. Aynı gün Türkiye'de Niyazi de 18 yaşında işe başlıyor.

Hans 65 yaşına kadar durmadan çalışıyor, prim ödüyor. 

Niyazi ise 20 sene çalışıyor prim ödüyor. Genelde ilk 3-5 yıl işyeri onun primlerini ödüyormuş gibi yapıyor olmasına rağmen.

Niyazi 38 yaşında emekli oluyor. Hans emekli olana kadar Niyazi 27 sene emekli maaşı alıyor. 

Hans uzun çalıştığı için işinde ustalaşıyor. Kıdem kazanıyor. Aldığı yüksek tazminatla da ev araba alabiliyor. 

Niyazi 38 yaşında emekli olduğu için rahat. Canı isterse çalışır, canı istemezse çalışmaz. 

Erkence emekli olduğu için ustalaştığı tek meslek kahvede okey tahtasına taş dizmek, iskambil kağıtları dağıtmak.

Niyazi kahve köşelerinde öyle ustalaşıyor ki; gözü kapalı okey taşlarını tanıyor. İskambil kağıtlarını bir dokunuşta anlıyor.

Türkiye'de çok emekli olduğu için emeklilere hizmet için her 50 metrede bir kahvehane var. Gidip dışarıdan içeriye doğru şöyle bir baktığınızda hepsinin dolu olduğunu göreceksiniz.

...

YAZININ DEVAMINI OKUMAK İÇİN LÜTFEN BURAYA > TIKLAYINIZ.