Hüccetullah HAKDER / 65 Bin Yıllık Sessizlik: Levent Vadisi’nde Zamanın İzinde

Sırtını Beydağları’na yaslamış bir şehirde zaman, bazen ilerlemez.
Bazen susar.
Ve insan, o suskunluğun içinde kendini duyar.

Malatya’ya adım atar atmaz, önce türkü gelir kulağına.
Sonra taş gelir gözüne.
Ve sonra bir şey olur…
İçinden biri fısıldar:
“Yavaşla.”

O sesi dinleyip Levent Vadisi’ne vardığında anlarsın.
Bu şehirde bazı vadiler konuşmaz.
Konuşan, senin içindir.

Bir tabela: “Levent Vadisi – 65 bin yıllık kaya oluşumları.”
İlk bakışta sıradan bir doğa yürüyüşü bekliyorsun.
Ama beşinci adımda,
toprağın kalınlaştığını fark ediyorsun.
Yani öylesine toprak değil burası.
Zamana gömülmüş bir hafıza.

Uçurumun kenarında,
tahta bir seyir terası uzanıyor göğe.
240 metre yüksekte,
rüzgâr insanı değil, geçmişi okşuyor.
İğde kokusu burnunda,
keklik sesi kulağında.

Yeryüzü sanki burada bir cümleye dönüşmüş:
“Bazen sessizlik, en gürültülü anlatıdır.”

Vadinin içlerine indik.
Bir grup bisikletçi parkurun yokuşunu çıkıyordu.
Aralarından biri durdu, terini sildi ve gülümsedi:

“Burası yarış için zor ama ruh için çok kolay.”

Adı Mustafa.
Milli takım sporcusuymuş.
Malatya’da doğmuş.
Malatya’dan vazgeçememiş.

“Günde 150 kilometre pedal çeviriyoruz,” dedi.
Ama burada, o kilometrelerin hiçbiri boşa gitmiyor.
Çünkü Levent Vadisi,
yalnızca kas gücünü değil,
yüreğini de ölçüyor insanın.

Vadide her taşın bir hikâyesi var gibi.
Ama anlatmıyorlar.
Sadece dinlemeni istiyorlar.

Bir taşın yanından geçerken durdum.
Ne yapıyorsam, o da onu yapıyor gibiydi.
Susuyordum.
O da susuyordu.
Ben geçmişi düşünüyordum,
O zaten geçmişin ta kendisiydi.

“Zorluk buranın doğasında var,” dedi Mustafa.
“Zor ama huzurlu.”
Sonra ekledi:
“Şehirden kaçınca değil,
kendinden kaçmayınca güzelleşiyor burası.”

O anda Levent Vadisi,
bir doğa harikası olmaktan çıkıp
bir öğretiye dönüştü gözümde.

Dönerken başımı çevirdim.
Uzakta kayaların gölgesinde keklik yürüyordu.
Ses çıkarmadı.
Gör dedi sadece.
Ve ben anladım:
Bazı vadiler konuşmaz.
Zamanın yerini, sessizlik alır.

Malatya’nın taş hafızası işte böyle başlar.
Levent Vadisi’nde yürürken değil,
düşünürken yol alırsın.

Hüccetullah Hakder