İlginç Malatyalılar - Hamido 1. Bölüm

“O, Devletin Malatya Şubesi Gibiydi”

Eskiler anlatır…

Bir çocuk doğar Malatya’da.
Öyle çığlık çığlığa değil, sanki karara varılmış bir devlet meselesi gibi sessiz sedasız.
Soyadını bile annesi koymamıştır.
Soyadını millet vermiştir: Fendoğlu.

Babası asker. Hem de o devrin jandarması.
Adı: Mehmet.
Lakabı: “Deli Yüzbaşı.”
Pütürge’nin köylerinden birinde, torosların dizlerine yaslanmış bir yoksulluğun içinden çıkmış.
Ama içi dolu dolu…
Kanun kitabıyla yatıp, namusla kalkıyor.
Oğluna Hamit ismini koyuyor.

Yıl 1932.
Malatya’ya devlet henüz tam çökmemiş.
Ağalık hâlâ meşru bir iktidar biçimi.
Ama Hamit, doğarken bile nizam ister gibi bakıyor.
Ne yumuşak bakıyor, ne sert…
Devlet gibi bakıyor.

Hamit Fendoğlu okula başlıyor.
Ama her defasında bir öğretmene değil, bir fikre rastlıyor:
“Halk adamı olmak.”

Henüz ilkokulda okurken, babasına karşı çıkanları not eder gibi izliyor.
Haksızlık neredeyse oraya dikiliyor.
Büyüyor, genç oluyor.
Pötikare gömleğin altına, muhtar ciddiyetinde bir duruş yerleştiriyor.

Ankara’ya gidiyor.
Demiryolcu oluyor.
Ama kimse ona Hamido, memur demiyor.
Herkes “Hamido, Devlet” diyor.
Çünkü masa başında bile emirle değil, inançla çalışıyor.
Kimseyi amiri saymıyor.
Ama kimse de ondan daha adil olmuyor.

Dönüyor Malatya’ya.
Ama bu dönüş sıradan bir gurbet dönüşü değil.
Bu dönüş, İstanbul’un fethinden dönen bir yeniçeri edasında.
Her adımıyla meydanı yokluyor.
Ve millet de onu yoklamaya başlıyor.

Mahalleli ona “Sahici” diyor.
Çünkü hiç eğilip bükülmüyor.
Bir tek hakikate eğiliyor: Millet.

Siyasete girmesi tesadüf değil.
Halk, onu seçmiyor; çağırıyor.
Hamido, çağırılınca geliyor.
Yoksa ne o koltuk seviyor, ne kürsü.
O, “hakkı savunacak biri lazım” denince yola çıkıyor.
Seçilince, Meclis’e gidiyor ama “Malatya Valiliği” gibi çalışıyor.
Çünkü onun Meclis’te bir oyu, ama Malatya’da bin sözü var.

İşte Hamido böyle başlıyor…
Bir siyasetçinin değil, bir devrin romanı gibi.
Çünkü Hamido, sadece bir adam değil…
Bir anlayış, bir duruş, bir tavır.

Devam edecek…