Malatya'da Bir Zamanlar: Teze Cami'nin Hikayesi

Bir zamanlar, Malatya’da, Teze Cami’nin gölgesinde yaşayan bir evcuman vardı. Her günün ağarmasıyla, ahpun kokusunun yayıldığı tarlaların huzurunda uyanırdı. Hızınasını açar, güneşi selamlar ve evinin sıcak arastahına seslenirdi.

 ÖĞLEN VAKTİ VE EV İŞLERİNİN TELAŞI

Öğes vakti geldiğinde, ev işleri için çapa çapa yorulur, firketeyle tutturduğu saçlarını toparlayıp, tosbağa gibi yavaş yavaş, ama güçlü adımlarla hareket ederdi. Eşki yapmak, egişle közde ateş karıştırmak gibiydi hayat; her adımda yeni bir renk, her işte farklı bir lezzet bulunurdu.

AKŞAM ÜSTÜ EZAN SESİ VE AİLE SAADETİ

Akşamın olmasıyla minarenin gıdığı, mısır tarlalarını sarar, gilgil sesleriyle birleşirdi. Evin en küçüğü, pirçekli elbiseleriyle teşt etrafında dönerken, evin büyüğü, gazzik bir günün ardından samutun rahatlığına yaslanır, hayatın küçük mutluluklarını düşünürdü.

GECEYE DOĞRU MASALLAR VE DUALAR

Gün sona ererken, köpüç sesleri eşliğinde yapılan dualar, Malatya’nın eski sokaklarında yankılanırdı. Çömçeyle alınan su gibi, akıp giden zamanın içindeki masallar, her çocuğun gözlerindeki parıltı, her büyüğün yüreğindeki sıcaklıkla can bulurdu.

GECEYE DOĞRU MASALLAR VE DUALAR

Ve böylece, Malatya’nın kalbindeki Teze Cami’nin minareleri, geçmişin öykülerini ve geleceğin umutlarını birleştirirken, zamanın ötesine geçen bir hikaye anlatırdı. Her taşında bir destan, her sütununda bir öğreti barındıran Teze Cami, Malatya’nın hafızasında sonsuza dek yaşar oldu.