Malatya’dan Moda Dünyasına: Mustafa Paşahan’ın Gömlek Gibi Duru Hikâyesi

Bir Düğme, Bir Makine, Bir Niyetle Başladı Her Şey

Mustafa Paşahan, Malatya’nın Pütürge ilçesinde doğduğunda belki de eline kumaş değmeden önce emeği tanımıştı.
İstanbul’a geldiğinde büyük hayaller kurmadı; önce düzgün bir gömlek dikmeyi hedefledi.

İlk atölyesinde sadece bir dikiş makinesi ve birkaç cesur çalışan vardı. İlk siparişi alırken ne siparişin devamı garantiydi, ne de pazarın vadettiği gelecek. Ama Paşahan, ilk gömleği kimin giyeceğini düşünerek dikti: “Yurtdışındaki bir müşteri değil, bu ülkenin itibarı giyecek” diyordu kendi kendine.

Bugün o gömlekler Fransa’da vitrinlerde, İngiltere’de defilelerde, Amerika’da kataloglarda. Ama içindeki etiket hâlâ Malatya’da yazıyor.

Zevigas: Üretimden Kültüre, Kumaştan Kimliğe

1993 yılında kurulan Zevigas, bugün İstanbul ve Malatya’daki tesislerinde yılda 1,2 milyonun üzerinde gömlek üretiyor. Ancak bu üretim sadece metrajla değil; disiplinle, sabırla, vefa ile ölçülüyor.

“Zevigas’ı marka yapan şey sadece kaliteli kumaş değil,” diyor Mustafa Paşahan, “30 yıllık sadakat, hem çalışanla hem müşteriyle kurduğumuz organik bağ.”

Yıllardır aynı ekipte çalışan ustalar, aynı masa başında dikim yapan kadınlar var. Paşahan’a göre, yatırım sadece makineye değil; insana yapılırsa anlam kazanıyor.

Yeşil Sertifika Değil, Temiz Vicdan Peşindeyiz

Zevigas, üretimin her aşamasında çevre dostu süreçler kullanıyor. GOTS, BSCI, OCS, RCS, European Flax gibi uluslararası sertifikalara sahip. Ama Paşahan için mesele belge değil; bilinçtir.

“Biz yağmur suyu toplama sisteminden geri dönüştürülebilir ambalaja kadar her noktada çevreyi düşünerek üretim yapıyoruz. Ama bunu moda olsun diye değil, çocuklarımızın geleceği için yapıyoruz.”

İHKİB Başkan Adayı: Piyasayı Yöneten Değil, Yönlendiren Olmalıyız

Mustafa Paşahan bugün, İstanbul Hazır Giyim ve Konfeksiyon İhracatçıları Birliği’nin (İHKİB) başkanlığına aday.
Adaylığı sadece tecrübe değil; birikim ve vizyon taşıyor.

Paşahan’a göre sektörün bugün 5 temel başlığa ihtiyacı var:

    1.    Dijitalleşme ve veriyle üretim:
“Moda artık sezgiyle değil; analizle yönetiliyor. Tasarımcılara dijital destek vermeliyiz.”

    2.    Yeşil Mutabakat’a hazır üretim modeli:
“AB pazarı için karbon ayak izi düşük, şeffaf tedarik zinciri gerekiyor. Bu alanda Türkiye avantajlı.”

    3.    Kadın istihdamı ve bölgesel üretim desteği:
“Malatya’da bunu başardık. Tüm Anadolu’da model kurabiliriz.”

    4.    Genç girişimcilere finansal ve lojistik destek:
“İhracatçının yolu sadece konteynerden değil, algoritmadan geçiyor. Gençlerin önünü açmalıyız.”

    5.    Yerli markalaşmaya yönelik uzun vadeli teşvik programları:
“Kendi markasını çıkaramayan ülke, fason kaderine mahkûmdur.”

Bu başlıklarla İHKİB’in yönetimi altına değil; liderliği altına girmesi gerektiğini savunuyor.

Malatya’da Doğdum, Türkiye İçin Dikiyorum

Mustafa Paşahan, İstanbul’da bir sanayici olabilir. Ama gönlünün yarısı hâlâ Malatya’da. Oradaki fabrikada çalışan kadınların, Pütürge’deki çocukların, Anadolu’nun emeğini gömleğe dönüştüren herkesin hikâyesini anlatıyor aslında.

“Ben o gömlekleri diktiğimde, üzerlerine sadece iplik değil; alın teri, dua ve vefa da işliyorum” diyor.

Gençlere tek cümlelik bir mesaj istiyoruz. Duraksamadan söylüyor:

“Yurt dışına mal göndermek kolay, ama iz bırakmak zor. Büyük düşünün, temiz çalışın, doğru durun.”

KAYNAK: TEKSTİL DERGİ