Murat ÇETİN / Güvenin düştüğü çağ “Mutâin semme emîn.”

“Orada (melekler nezdinde) itaat edilen ve güvenilen bir elçidir.” (Tekvîr, 81/21)

İtaat edilen. Ve güvenilen. İki kelime… Ama bugün iki kelimenin de içi boşaldı.

Güven? Yok. Kimse kimseye güvenmiyor. Evlat babaya, vatandaş devlete, öğrenci hocasına, dost dostuna… Herkes birbirinden şüphe eder hale geldi.

İtaat? O da yok. Artık herkes “ben bilirim” diyor. Kimse kimseyi dinlemiyor, kimse kimseyi anlamıyor. Herkes kendi aklının peygamberi olmuş.

Ama âyet bize başka bir şeyi hatırlatıyor: Cebrâil, orada itaat edilen ve güvenilen bir elçidir.

Yani: Eminlik, karakter meselesidir. İtaat, teslimiyet meselesidir.

Güvenilmeden itaat edilmez. İtaat edilmeden düzen olmaz. Ve düzen bozulduğunda insanlık da dağılır.

Bugün, “itaat etme” diye büyütülen çocuklar, yarın “sadakat” nedir bilmeyen yetişkinlere dönüşüyor. Aile dağınık, kurumlar kararsız, toplum güvensiz. Çünkü kimse emin değil, kimseye emin olunmuyor.

Cebrâil’e niye “Emîn” dendi biliyor musun? Çünkü o, kendisine verilen sözü eğmeden, bükmeden, yorumlamadan taşıdı. Ne eksiltti ne fazlalaştırdı. Ne sakladı ne saptırdı.

Bugün en çok eksilen şey de bu zaten: Eminlik.

Bir çağ düşün… Sözün kıymeti yok. Yemin hafif, imza boş, ahit unutulmuş. İşte o çağda Cebrâil’in “Emîn” vasfı, en büyük hatırlatmadır.

Çünkü emin olan, ihanet etmez. İtaat eden, isyan etmez. Ve Allah’ın katında güvenilir olan, insanlara da güven verir.

Selam ve duayla

KAYNAK: DİRİLİŞ POSTASI GAZETESİ