Murat ÇETİN / Yaklaştı ama sana değil

“Ve cennet yaklaştırıldığında…” (Tekvîr, 81/13)

Yaklaştı evet…

Ama sana mı yaklaştı, ona mı yaklaştı? Bir bakalım…

Koca bir çağ geçti üzerinden insanlığın…

İnsan azaldı, birey çoğaldı.

Kalabalıklaştık ama yalnızlaştık.

Sistemin vitrininde her şey var ama sofrada bereket yok.

Ekranlarda fazlası var ama kalplerde tat yok.

“Cennet” kelimesi bile romantik metafor oldu artık.

Oysa Kur’an başka bir şey söylüyor: “Cennet yaklaştırıldığında…”

Demek ki uzak olan bizmişiz.

Şimdi cennet ne zaman yaklaşır biliyor musun?

Bir anne, aç çocuğuna son lokmasını verdiğinde…

Bir delikanlı, haramdan gözünü çektiğinde…

Bir kadın, iffetiyle vakarla yürüdüğünde…

Bir baba, alın terini helâl sofraya koyduğunda…

Bir yaşlı, sabırla bastonuna yaslandığında…

Bir şehit, alnından vurulup, son nefesinde “Allah!” dediğinde…

İşte o zaman yaklaşıyor cennet!

Peki biz ne yaptık?

Cenneti hayal bile edemeyen çocuklar yetiştirdik.

Sabırla değil sabırsızlıkla yoğrulduk.

Edep yerine etiketle övündük.

Secde yerine selfielerle meşgul olduk.

Sonra da sorduk: “Cennet neden uzak?”

Oysa âyet diyor: “Cennet yaklaştırıldığında…”

Demek ki mesele mesafede değil, istikamette.

Sor bakalım: Sen cennete doğru mu yürüyorsun, yoksa kendi cennetini mi inşa ediyorsun?

Yaklaştı evet…

Ama hâlâ sırtın dönükse, yakın bile olsa ulaşamazsın.

Selam ve dua ile

Fî emânillah