Peygamberlerin Tebligatı

اِنَّ الْاَبْرَارَ لَف۪ي نَع۪يمٍ  وَاِنَّ الْفُجَّارَ لَف۪ي جَح۪يمٍ

Aziz Kardeşlerim!

İnsan, bu saray-ı âlemde emsalsiz bir san'at eseridir. Hem de, peygamberler vasıtasıyla iman ve ibadete davet edilmiş mühim bir misâfirdir. Ancak bu misafir, bu saraya çağrılmadan önce bu saray-ı âlem, pek çok gaye ve maksadları ifade etmek için inşa edildi, süslendirildi, mükemmelen tefriş edildi.

İşte bu sarayın kuruluş gayesini bildirmek ve Benî Âdem denilen mükerrem misâfirlerin bu saraya davet ediliş hikmetini anlatmak için, başta Resul-i Ekrem (asm) olarak bütün peygamberler ve onlara ittiba eden bütün ulema, nev-i beşere birer mübelliğ olarak Allah tarafından tayin edildiler. O nuranî mübelliğler de şöyle bir tebliğatta bulundular:

“Ey kafile-i Benî Âdem! Sizler bu saray-ı âlemin Malik'inin davetlisi olarak muvakkat bir süre kalmak üzere bu saraya gönderildiniz. Biz de O'nun birer vazifedar tebliğatçılarıyız. Bu saray-ı âleme davet edilişinizin en mühim gaye ve hikmeti ise iki noktaya dayanmaktadır:

Birincisi: Bu sarayda bulunan acip antika san'atlarına bakıp Sani'lerini tanımak suretiyle O'na iman etmek.

İkincisi: Bu saraydaki sayısız nimetleri görüp o nimetleri in'am eden Mün'im'e şükretmektir. Bu iki noktayı elde tutup hareket eden bir insan kurtulur.

Evet, O Sani-i Kerim, bu sarayda hadsiz antika san'at eserlerini teşhir etmiş ve sayısız nimetleri havi sofralar kurmuştur. O muhterem mübelliğler vasıtasıyla da bu saraya girmenin ve seyrin adabını, uyulması lâzım gelen usullerini, hangi şeylerden ne kadar yenilip içileceğini ve nelerin yasak olduğunu gelen misâfirlerine güzelce tebliğ ettirmiştir.

Bu saraya gelen misafirler de iki kısma ayrıldılar:

Bir kısmı: Peygamberleri ve avenelerini güzelce dinlediler ve itaat ettiler. Saray sahibinin emri ve izni dairesinde hareket ettiler. O saraydaki san'at eserlerinden padişahın mu'cize-i kudretini, nimetlerinden ise hediye-i rahmetini düşündüler. Böylece saray sahibinin rıza ve hoşnudluğunu celbettiler ve daha yüksek lütuf ve ihsanlara mazhar oldular.

Diğer kısmı ise: Sarayın sahibini veya sarayın kuruluş hikmetini inkâr edip isyan ettiler. Heva-i nefislerine tebaiyet edip hayvan gibi yemek ve içmekten başka bir şey düşünmediler. Böylece saray sahibinin gadab ve nefretine müstehak oldular.

Neticede birinci kısım, ebedi saadete nail olurken;  diğer kısmı ise, daimi şekavete düçar oldular. [1]

Semendel Yayınlarından “On birinci söz ve Şerhi” adlı eserden alınmıştır.