ANILARLA DOLU CEĞET SOKAĞI: MALATYA’NIN YÜREĞİNDEN BİR ZAMANLAR

O günlerde Ceğet Sokağı, Malatya’nın can damarı, kerpiçten evlerin içinde mis gibi ayran kokuları, bahçelerde çiğdem çiçekleri, dibek taşında dövülen bulgurun ritmi. Yellerin, “Gari bu ne sıcak,” dedirttiği, güneşin en hasetli olduğu zamanda bile, kesme taşların serinlettiği, at arabalarının gıcırtısında gizli Malatya’nın ruhunu, yüreğini yansıtan sokaklarda bir gezinti.

MAZİNİN SICAKLIĞI
Evlerin duvarları, ağalı beğenli geçmişten fısıldar, her bir kerpikte atalarımızın alın teri, her bir kesme taşta gönül yorgunluğu, her at arabasının tekerinde zamanın hikayesi. Hele bir de şehir ağzıyla dökülen sohbetler, Malatya’nın tınısı, avlularda yankılanan kahkahalar, “Gız, hızma takmışsın gene,” diye başlayan gırgır şamatalar.

TERİMLERLE BEZELİ MALATYA
“Sütun püsük” diye serzenişte bulunan nineler, “Bacanak, şu copçuğu bi getiriver,” diye seslenen amcalar. Çocuklar “Gıl gıl oynama, git avluya,” diyen annelerin sesi altında topaç çevirir, misket yuvarlar, “al gülüm ver gülüm” tezahüratlarıyla saklambaç oynarlar. İftar vakti yaklaşırken “Oğlum, hele şu fırına girift ola, pideyi unutma,” diye tembihte bulunan babalar.

HİKAYENİN SONU: ZAMANIN ÖTESİNE YOLCULUK
Ve işte bu sokaklar, bu hikayeler, bu terimler, Malatya’nın geçmişten bugüne uzanan köprüsü, kültürünü, dilini, hatıralarını sıcak bir duyguyla bizlere ulaştırıyor. Ceget’in eski fotoğrafı, sadece bir zamanların Malatya’sını değil, orada yaşayan insanların ruhunu, sevinçlerini, hüzünlerini de saklıyor. Her bir köşe, her bir taş, şimdi sessiz olsa da hala o eski günlerin hikayesini fısıldıyor. Ve bizler, bu sokaklarda gezinirken, geçmişin yadigarlarına dokunuyor, atalarımızın seslerini, gülmecelerini, Malatya’nın yüreğinden kopup gelen bir zamanları anımsıyoruz.

YORUMLAYAN: MURAT ÇETİN