İlginç Malatyalılar Hamido - 2. Bölüm: Kıratın Üstünde Rüzgâr Gibi Geçen Çocukluk

Yıl 1930’ların sonu…
Malatya’nın rüzgârlı taş sokaklarında bir çocuk, kıratına atlayıp rüzgâra karışıyordu.
Adı Hamit’ti. Ama köyde herkes ona Hamido derdi. Kimi “delifişek” derdi, kimi “yiğidin hası”… Ama asıl adı, annesinin göğsünden düşmeyen o yangınlı duada gizliydi:
“Allah’ım, yaşı küçük ama yüreği büyük bu çocuğu sen koru…”

Babası Hacı Bekir Ağa, o zamanların Malatya’sında sözü geçen adamlardandı. Ağa ama harami değil… Malatya’nın asaletle karışık cefasını yüklenenlerden… Hamido da bu hanedanın kıymetli bir emaneti gibiydi.
Daha çocukken bile dağda kuzuya, bağda üzüme, ovada silaha merak salmıştı.
Dikenli tütün kırarken parmakları kanar ama “gık” demezdi. Çünkü Hamido’ya göre erkek olmak, önce susmayı sonra konuşmayı bilmekti.

Okula gitti, öğretmenler “zeki ama başına buyruk” dediler. Hamido da “baş, hakka buyruk olur” dedi.
Bir gün bir öğretmeni kulağını çekmişti. Hamido eve gelmiş, annesi sormuş:
— Ne oldu oğlum?
— Öğretmen kulağımı çekti.
— Ne yaptın peki?
— Tuttum elimle kulağımı, “bir daha çekme” dedim. Ama kalbim kırılmadı…
Annesi ağlamış, Hamido bakmış, üzülmüş. “Kırılmak yok ana, daha yolumuz uzun…” demiş.

Mahallede bir çocuk düşmüş, dizini kanatmış. Hamido gömleğini yırtmış, sargı yapmış.
“İyilik bir sadakadır” derdi.
Çünkü o zamanlar Malatya’da çocuklar; oyunla değil, dua ile büyürdü.

Köy kahvesine girip bir bardak çay istediğinde, yan gözle bakarlardı. Çünkü daha 10’undaydı. Ama gölgesi 30 yaşındaydı sanki.
Ve bir gün, köyde ilk defa çıkan “gaz lambası”nı kendi elleriyle yakmıştı. “Işık, karanlıktan korkana umut olur” demişti.

İşte Hamido böyle büyüdü.
Sözleri sert, gönlü yumuşak…
O daha çocukken bile bir vilayetin nabzını tutacak yüreği içinde taşıyordu.

Devamı gelecek…

İLGİLİ BÖLÜM: 

İlginç Malatyalılar - Hamido 1. Bölüm

 https://www.malatyatime.com/haber/ilginc-malatyalilar-hamido-1-bolum-107314