Vekil Var Ama Vekâlet Yok!

Ticaret Bakanı geliyor.

MİAD çağırmış. Mekân İstanbul. Gündem: Malatya.

İstanbul’un kalbinde, enkazın gölgesinde bir araya geliniyor.

Yani…

Devlet-i Âliyye’nin en muteber bakanı, Malatya’nın yıkılmış ticaretine can vermek için geliyor.

Peki kim yok?

Temsil-i siyaset erbabı!
Yani bizimkiler…

Yani “vekil” denilen ama bir türlü “vekâlet” edemeyen kadro.

İsimlerini yazsak mı?
Yazmasak da olur.
Çünkü nasıl ki icraatları yoksa, zaten hafızada da yerleri yok!

Ama biz yine de bir “tevazu” gösterelim:

Bülent Tüfenkci yoktu.
İnanç Siraç Kara Ölmeztoprak yoktu.
Abdurrahman Babacan yoktu.
İhsan Koca? Yok!
Sami Er? Onu da gören olmadı.

Malatya oradaydı.
Malatya’nın derdi, gündemi, yükü oradaydı…
Ama Malatya’yı temsil edenler başka yerdeydi.

Neredeydiler?

Hizmet makamında değil, “hizmet niyetiyle” türbe ziyaretindeydiler.

Ruhaniyetli bir köyde…

Üsküdar’a giderken şapka düşüren, Akçadağ’a uğrayıp vizyon düşüren türbe ziyaretinde.

Malatya enkazdaydı, onlar efsaneye el uzatıyordu.

Olsun…

Ziyaret sevaptır.
Dua makbuldür.
Ama devlet, dua ile değil; dirayetle yönetilir!

Bakan ne için oradaydı?

Malatya için!

Peki bizden kim vardı?

Bir kişi…

Bir tek kişi.

Öznur Çalık!

Bazen “geçmişte kaldı” diyorlar.
Ama o gün, “bugünün tek temsilcisi”ydi.
Çünkü oradaydı.

Anlattı.
Savundu.
Dert etti.
Ve meseleye bizzat müdahil oldu.

Gelen olsaydı ne isterdi?

Gelin, birlikte hayal edelim:

-Yıkılmış esnafa borç affı…

-Kayısı üreticisine hibe…

-Malatya’ya özel KOBİ teşvikleri…

-TMO eliyle alım garantisi…

-İhracatta navlun ve gümrük desteği…

-“Genel afet” ilanı ile zirai felaketin telafisi…

-En azından… bir umut!

Ama gelmediler.
İstemediler.
Konuşmadılar.
Temsil etmediler.

Şimdi soruyorum:

Siz Malatya’yı temsil ettiğinizi zannediyorsunuz da…
Malatya sizi temsil eder mi?

Bu halkın vefası vardır.

Ama feraseti de vardır!

Velhasıl:

Malatya’nın vekilleri vardı.
Ama Malatya’nın vekâletine hiç uğramadılar.

Çünkü ne dert dinlediler…
Ne çözüm ürettiler…
Sadece gölge ettiler…
O da yetmedi; gölge bile yapmadılar!

SUSAN BÜROKRASİ DEĞİL, KONUŞAN MALATYA LAZIM

Diyorlar ki:

Malatya çöktü…
Malatya yıkıldı…
Malatya bitti…

Ama biz başka bir Malatya gördük.
İstanbul’da yeniden ayağa kalktı!

Kim kaldırdı?

Yunus Akdaş.

O gün orada konuşan sadece MİAD Başkanı değildi.
Konuşan: Dükkanı moloza gömülen esnaftı.
Konuşan: Oğlunu gurbetle imtihan eden babaydı.
Konuşan: Kayısı dalı donmuş çiftçiydi.
Konuşan: İhracatın yükünü sırtlayan tüccardı.

Ve Yunus Akdaş, onların tercümanıydı.

Dedi ki:

“6. Bölge teşviki bitmiş, ama şehir hâlâ bitik.”

“Faizle değil, anaparayla imar olunur.”

“Bu memleketi Malatyalı taşeron ayağa kaldırır.”
“Kayısı yanarsa, bu şehir küser.”

“Susmayın sayın bakanlar, dinleyin… Çünkü Malatya bir şehir değil, bir vakar meselesidir.”

Anladık ki…

Bu şehir artık sadece teşvik istemiyor.
İrade istiyor.
Bu şehir artık sadece yardım istemiyor.
Yön bekliyor.
Bu şehir artık sadece bina değil,
Bir duruş bekliyor.

Ve Yunus Akdaş o gün çıktı, o duruşu gösterdi.

Süslü cümlelerle değil…
Tokat gibi hakikatlerle konuştu.

Şimdi sıra Ankara’da.
Ya bu sesi duyacaklar…
Ya da Malatya sessizliğin enkazında kaybolacak.

Ey bürokrasi…
Ey siyasî karar vericiler…

Malatya sizi değil, Yunus Akdaş’ı dinledi.
Çünkü Malatya’nın artık çimentoya değil,
Dirayete ihtiyacı var.

MALATYA’DA HERKES SUSTU, O KONUŞTU

Her şehrin bir sesi vardır…
Ama bazı şehirlerin, bir de susulduğunda konuşan vicdanı.

İşte Malatya için o vicdanlardan biri: Öznur Çalık.

Geçtiğimiz günlerde MİAD’ın İstanbul’daki toplantısında, dört kişi kürsüye çıktı.
Ama sadece biri, Malatya’nın yükünü omuzlamıştı.
Sadece biri, milletvekilliği mazisiyle değil, Malatya’nın hafızasıyla konuştu.

Öznur Çalık’tı o.

Büyük vaatler sıralamadı.
Gür sesle naralar atmadı.
Ama her kelimesi, konteynerde yaşayıp da unutulmuş bir annenin duası gibiydi.

Dedi ki:
“Malatya’nın 112’si MİAD’dır.”

Bu cümle sadece bir teşekkürü değil, bir gerçeği haykırıyordu.
Çünkü orada, sadece iş dünyası yoktu.
Sadece protokol, sadece bakanlar yoktu.

Orada Malatya vardı.
Ve Malatya’yı temsil eden tek yürek o kürsüdeydi.

Eleştiri olur mu?
Olur. Olmalıdır da.
Ama hakkı teslim etmek başka bir iştir.
O gün orada, Malatya adına konuşan tek isim Öznur Çalık’tı.

Siyaset herkesin işi değildir.
Ama memleket derdi yürek işidir.
Ve o yürek, o gün o salondaydı.

Bazıları mikrofonu alır, sessizlik üretir.
Bazıları konuşmaz, ses olur.
Ama bazıları vardır ki… konuştuğu zaman şehir ayağa kalkar.

İşte Malatya için o ses o gün Öznur Çalık’ın sesiydi.

KAYISIYI KAYBETTİK, PAZARI DA KAYBETMEYELİM DİYECEK BİRİ VAR MI?

Ey ahalî…

Malatya sadece kayısısını değil, bir çarşının, bir bereketin, bir rızkın manevî ruhunu da kaybediyor, farkında mısınız?

Hani geçen sene biri demişti ya… “Dikkat edin, bu iş sadece ağaçta değil, pazarda bitecek.” O zamanlar dinleyen yoktu. Şimdi? Şimdi ses çıkmıyor çünkü ağaçta kayısı yok, ambarlarda sessizlik var. Depo kokusu değil artık; endişe kokusu doluyor burunlara…

Ziraî don mu dediniz? Eyvallah.

Ama daha büyüğü var: İlgisizlik donu!

Bu sene kaysı dalda değil, rafta aranacak. Yani ziraat değil, ticaret sınavına giriyoruz. Ama hâlâ sınavın adını tahtaya yazan yok.

Bugün Orta Asya, yarın Afrika… Kayısı üretiyor. Yani bizim “altın meyve” dediğimiz şifa, başka ellerin pazarlama kabiliyetiyle tahtımıza oturmak üzere. Peki biz ne yapıyoruz?

Bekâret gibi sakladığımız “Malatya kayısısı”nı, zamansız ve şuursuz satışlarla bitiriyoruz!

Ve hâlâ konuşan yok!

Tarım Bakanı susmuş…
Ticaret Bakanı sessiz…
Milletvekili mazbatasına bakıyor…
Borsa Başkanı tek başına bağırıyor…

Ama biz “duyan var mı?” diye soruyoruz!

Çünkü bu mesele artık köylünün değil, vilayetin bekasıyla alakalı. Şu an kayısı satmak, sadece para kazanmak değil; pazarı kaybetmemek için bir istikbal mücadelesidir.

Ne yapılmalı?

Yazalım:

Derhal bir çalıştay!
Çünkü bu mesele:

•Ziraat mühimdir.
•Piyasa naziktir.
•Üretici mahzundur.
•Tüccar müşkilât içindedir.
•Bürokrat gafletle meşguldür.
•Malatyalı ise mütereddit bir bekleyiştedir.

Bugün “elden çıkaralım da para gelsin” diyenler,
Yarın “pazar neden elden gitti?” diye dövünmesin!

Kayısı sadece meyve değil.
Malatya’nın şerefidir, sermayesidir, simgesidir.

Unutmayın,
Şehri depremle yıktılar…
Şimdi pazarla susturuyorlar!

Hâsılı kelâm:
Kaysı daldan düştü ama akıl hâlâ tepede…
Onu da düşürmeyin gari!

GÜLME HOCAM, MEMLEKET AĞLIYOR!

Buyurunuz…

Memleket harabeye dönmüş,
Kayısı değil sadece, kalbimiz de yanmış,
Dal değil sadece, zihnimiz de kırılmış…

Ve tam bu esnada…
Bir müessese var ki,
Ellinci yıl kutlaması yapıyor.

Adı: İnönü Üniversitesi
Hâli: Neşeli, şen, mesrur!

Memleketin ruhuna “fatiha” okunurken,
Hocalarımız elbirliğiyle pasta kesiyor.
YÖK Başkanı dâvetli, eski rektörler saf tutmuş,
Sahnede alkış, masada pastırma.
Mübarekler sanırsınız ki Malatya değil, Enderûn!

Aziz Hocam…

Nusret Akpolat!

Sizi biz, vaktiyle ders anlatırkenki hâlinizle bilirdik.
Ziraat değil, zarâfet anlatırdınız.
Amfi kürsüsünden hikmet devşirirdik.
Ama belli ki bu şehir çökerken, siz sahneye kuruldunuz.

Bir cümlelik izan bile duyamadık.

Hiç değilse deyiverseydiniz:
“Efendim, davetiyeler gitti, iptal edemezdik.”
Biz de size derdik ki:
“Hocamızın iradesi yokmuş, takvim hükmetmiş!”

Ama onu bile demediniz.

Peki Hocam…

Sizce bu şehrin üniversitesi ne yapmalıydı?

Tebrik mi basmalıydı?
Tez mi yazmalıydı?
Yoksa teselli mi olmalıydı?

Depremle dağılmış Malatya’nın,
Donla kavrulmuş çiftçisinin,
İcralık olmuş esnafının,
Yurt hasretiyle yanan gencinin
Derdi bu muydu?

Ellinci yıl mıydı?

Yoksa,
Aklı, feraseti, hissiyatı, izanı, insafı yitirmiş elli kişilik bir protokol müydü?

Rektörlük makamı öyle kolay iş değil Hocam.
Orası irade kürsüsüdür.
Alkışla kurulmaz, ahlakla durur.

Ve şimdi…

Turgut Özal Üniversitesi de dâvetliymiş.
Hani şu sizden doğan “ciğerpare”…
Ahval seyri yapılmış, arşiv gezilmiş, fotoğraf çekilmiş.

Yetmiş bin kişilik bir şehri temsil eden üniversite,
Sanki koleksiyon sunar gibi tarih sergilemiş!

Siz buna “şükür” diyebilirsiniz,
Ama halk buna “şov” diyor Hocam.

Ne diyelim…

Malatya harâb olmuş,
Siz hâlâ afiş basıyorsunuz.

Malatya ağlıyor,
Siz gülüyorsunuz.

Malatya yangın yeri,
Siz köpük şenliği tertip ediyorsunuz.

Ve biz buradan diyoruz ki:

Gülme Hocam…
Gülme…
Zira bu memleketin gözyaşları hâlâ kurumadı!

KALEM HAKKI: 

Dosya Teslim Töreni!

Vaktiyle bir kasabada, vatandaş belediyeye gider…
Dilekçe verir.
Memur sorar: “Fotoğraf çektirecek misiniz?”
Adam şaşırır: “Ne fotoğrafı?”
Memur cevaplar: “Yani… dilekçeyi verirken bir pozunuz olsun, hatıra kalır!”

Evet sevgili okur…
Biz bu kafayla yönetiliyoruz!

Şimdi dönelim Malatya’ya…

Görüntüde, Malatya Ticaret ve Sanayi Odası Başkanı…
Elinde bir dosya.
Karşısında Tarım Bakanı.
Fotoğrafçılar hazır…
Poz tamam!

Ama gelin görün ki…
Verilen şey dosya, çıkan şey poz!
Yani kayısı yandı, çiftçi bitti, şehir çöktü ama biz hâlâ “plaket verir gibi dosya sunan adam” kafasındayız!

Mesele dosya değil…
Dosya bir sembol.
Mesele kendini ispat etmek değil…
Görüntüyü kurtarmak!

Yahu bu şehrin kayısısı gitmiş…
Ticareti durmuş…
İhracatı bitmiş…
Sen neyin pozundasın?

Dosya teslim mi?
Yoksa vitrin mi?

Kusura bakmayın…
Bu şehir artık görüntüye değil, görüşe muhtaç!
Ve ne yazık ki, Malatya’nın derdi anlatılmadan değil, gösterilmeden çözülmeye çalışılıyor!

LAF EBESİ: 

Hakkımda Yazma Diyorlar, Eee… Yapma Hata Kardeşim!

Malatya’da siyasetçiyle de oturuyorum, bürokratla da konuşuyorum.

Ama bir kısmı şöyle diyor:
“Yahu Murat Bey, neden bizimle uğraşıyorsun? Yazma, çizme, kurcalama…”

Kusura bakmayın. Ben gazetecilik yapıyorum, “gönül adamlığı” değil!

Hem sen topu ayağıma at, sonra da “vurmaz” san…
Yok öyle!

Dost olsak da aynı sofrayı paylaşsak da…
Ayağıma gelen topu ıskalamam, 12’den yazarım!

Eee?
O zaman neymiş?
Yapma hata kardeşim!
Yazmayayım.

FİSKOS MASASI

- Başkan Er Suya Sabunu Katmış!
Malatya Büyükşehir Belediye Başkanı Sami Er, önceki dönem yöneticilere öyle bir mesaj göndermiş ki… Suyu istimal etmişler diyor! Yani hem Malatya’nın, hem Yeni Malatyaspor’un suyunu bulandıranlar belliymiş! “Ben temizlemeye geldim” havasında konuşuyormuş. Ama fısıltılara göre, “suyu süzenler hâlâ muslukta” diyormuş birileri!

- Ali Bakan Geldi, Ahenk Başladı mı?
AK Parti İl Başkanlığı koltuğuna Ali Bakan oturunca, şehirde yeni bir ahenk havası esmiş. Kulisler diyor ki: milletvekilleriyle yerel teşkilat arasında uzun süredir olmayan ‘kaynaşma’ yaşanmış. Ama diğer fısıltı daha ilginç: “Ahenk tamam da, icraat ne zaman başlıyor?” diye soran çokmuş!

- Bayram Taşkın 1000 Evi Ziyaret Etmiş!
8-5 mesaisi mi? O da neymiş? Battalgazi Belediye Başkanı Bayram Taşkın geçmişe ince göndermeler yapıyormuş. Ramazan Bayramı boyunca tam bin evi ziyaret etmiş. Şehirde dilden dile dolaşan o meşhur söz yeniden gündemdeymiş: “Çalışanın mesaisi yoktur!” Ama bazıları da “Bayramda mesai yapan başkan, bayram sonrası uyur mu?” diye kulis yapıyormuş…

- Konteyner Kentte Fısıltı Değil, Siren Var!
Konteyner kentlerde her gün olay, her gün yeni bir vaka… Polis sabah-akşam devriye atıyor, ekipler durmaksızın müdahalede bulunuyormuş. Fısıltılara göre artık sadece barınma değil, güvenlik meselesi yaşanıyormuş. “Uyuşturucu ve fuhuş artıyor, yeni tedbir şart!” diyenler sesini yükseltmeye başlamış bile…

- Malatya’da Enflasyon Değil, İnsaf Eksik!
Kulislerde ekonomi değil, vicdan konuşuluyor. Malatya’da fiyatlar uçmuş. Ama sebep TÜİK değilmiş! Söylenene göre, “Etiketler uçmuyor, vicdanlar göçüyor.” Fiyat değil, insaf tavan yapmış! Bir esnafın sözü gündeme oturmuş: “Enflasyon bir yana, insafsızlık kur sabitlemiş!”

Selam ve dua ile
Fiemanillah