Kayısıyı Don Değil, İhmal Yaktı!

Nisan ayıydı.
Gecenin koynunda yıldızlar titrerken, Malatya’nın ovaları buz kesmişti.
Ertesi sabah çiftçiler bahçeye gittiğinde gördükleri manzara tanıdıktı:
Solmuş çiçekler, buruşmuş tomurcuklar, kahverengiye dönmüş umutlar…

Bir kez daha aynı sahne…
Bir kez daha “zirai don” denilen o soğuk musibet, Malatya’nın bağrına bıçak gibi saplandı.
Ama gelin görün ki mesele don falan değil!
Bu başka bir şey…

**

Biz kayısıyı don zannediyoruz.
Oysa onu asıl yakan şey, yılların ihmali, aklın rehaveti ve planlamanın iflasıdır.

Malatya’da kayısı ağacı erken çiçek açıyor.
Niye?
Çünkü ova sıcak.
Ama sabaha karşı çökertti mi soğuk, kimse “Nisan mı Mart mı?” diye sormuyor; geçiyor bahçenin üstünden adeta ölüm gibi.

Oysa bilen bilir:
Kayısı, yamaç sever.
Gün görsün ama sabaha kadar sıcaklık saklasın toprak.
Erken açmasın çiçek.
Açarsa da, donmuş toprağa uyanmasın.

Ama biz ne yapıyoruz?
Yüz binlerce kayısı fidanını alıp düz ovaya diziyoruz.
Niye?
Çünkü sulaması kolay, traktör giriyor, hasadı rahat…
Yani kolaycılık.
Yani günü kurtarma derdi.
Yani plansızlık.

**

Zirai don Malatya’nın kaderi değildir.
Zirai akılsızlık Malatya’nın gerçeğidir.
Ve her sene yaşanan bu felaketi sadece meteorolojiyle açıklamak, cinayeti rüzgâra yüklemektir!

Bunca yıldır konuşuluyor.
Yamaç ekimi.
Geç açan türler.
Erken uyarı sistemleri.
Ama sonuç?

Her sene bir vali açıklama yapar: “Zarar tespiti yapılacaktır.”
Her sene bir bakan gelir: “Üreticimizin yanındayız.”
Her sene bir dosya hazırlanır.
Ve her sene Malatya bir kez daha donakalır.

**

Mesele sadece üretim değil.
Mesele strateji.
Mesele vizyon.

Çünkü kayısıyı sadece ağaçta değil, masada da kaybediyoruz.
Çünkü Malatya sadece iklimle değil, ilgisizlikle de savaşıyor.

Kayısıyı don değil, ihmal yakıyor!