Bakın Şu Kayısıya!

Altın dedik,
Mücevher dedik,
Çeyrekle kıyasladık…
Yetmedi,
Gittik kuyumcu terazisine koyduk!
O da şaşırdı:
“Bu taneyle hesaplanır, kilo değil!”

Evet…
İrfan Yılmaz kardeşimiz,
Sadece bir video çekmedi…
Malatya’nın halini
Altın terazisinde tarttı.

Çünkü bu sene…
Kayısı yandı!
Dal yandı, çiçek yandı, umut yandı…
Ama bir şey sönmedi:
Farkındalık!

Yani o video, sadece esnafı değil,
Eli tespihli, gözü oy pusulasında olanları da titretti!

Ama işin bir de aslı var:
Biz o kayısıyı sadece ticaretin terazisinde değil,
Tevhit terazisinde tartmayı unuttuk!

Bakın dostlar…
Bir tane kayısı…
Ağaç lazım.
Ağaç için toprak lazım.
Toprak için yağmur lazım.
Yağmur için bulut lazım.
Bulut için atmosfer,
Atmosfer için dünya,
Dünya için güneş sistemi,
Güneş için galaksi…
Yani bir kayısı için kâinat çalışıyor!

Ve hâlâ soruyorsun:
“Bu kayısı kaç para?”

Asıl soru şu:
“Bu nimet neye bedel?”

Bakın…
Kayısıyı külçe gibi paketleyip,
Kuyumcuya götürmek farkındalık olabilir,
Ama asıl fark;
Bu nimetin sahibini tanımaktır.

Yani o kayısı var ya…
Kainat kadar paran olsa,
Yine de yapamazsın!
Çünkü önce irade-i ilahi lazım.
Sonra kudret lazım.
Sonra rahmet lazım.
Sonra “yiyebilmen” için mide, diş, tükürük, sindirim…

Ve biz hâlâ dalına bakıp fiyat biçiyoruz!

Ey Malatya…
Altın kayısıyı konuşuyorsun ya…
Bir de kimin nimeti olduğunu konuş!

Unutma:
Nimetin farkına varmayan, pazarı değil, şükür duygusunu kaybeder.
O da kuraklıktan beterdir…

Kalın sağlıcakla…