Güzel evler kötü hayatlar

Anne oğluna soruyor, “Oğlum ev nasıl, güzel mi?”
“Evet anne, ev çok güzel, 4+1, denize bakıyor, doğal gazlı…”
“Tamam oğlum, babanla geliriz evin eşyalarını da alırız”
Endişe etmeye gerek yok, artık günümüzde son yıllarda yapılmış hiç kötü  bir ev bulma şansınız kalmadı. “Kötü ev” kavramı tarihe karıştı. 
Güzel evin içini, hayatımızı 24 saat kolaylaştıran akıllı eşyalarla da doldurduk. 
Güzel bir eş de aldık. Şatafatlı bir düğün de yaptık. 
Her şey tamam… Sıra hayatımızı yaşamaya geldi. 
Fakat o da ne? Sanki sistemde bir sorun var gibi… Bazı şeyler yolunda gitmiyor. 
Galiba hesap edemediğimiz bir şeyler oldu.
Akıllı eşyalarımız oldu ama akıl edemedik; sorun evlerin iyi ya da kötü olması değil, o evlerin içinde kuracağımız yuva ve bu evlerin içinde yaşanacak hayatların iyi olması…
İyi ve güzel evler geldi maalesef güzel ve iyi hayatlar yok oldu.
Dolayısıyla cevizin kabuğu iyi olabilir, dışardan baktığımızda ne güzel ceviz deriz, kırar bakarız ki içi çürümüş…
Güzel evlerin içinde kötü aileler biriktirdik.
İçinde kavganın ve tartışmanın bitmediği, sevgi ve muhabbetin yerine nefret ve düşmanlığın hüküm sürdüğü huzursuz yuvalar kurduk.
İçinde konforlu eşyaların olduğu şatafatlı evlerde mutsuzluk hakim...
Bir şeyi ihmal ettik, temel bir yasayı unuttuk. Nedir acaba?
Eşya ile mutlu olacağımızı sandık. Eşyanın dünyamıza kattığı geçici haz bizi mutlu etmedi.
Materyalist (maddeci) olduk.
Yoksulluk zincirini kırdık ama yoksunluk prangalarını ayağımıza taktık.
Her şeyi dünyevi çıkarla ölçmeye başladık. Tek değer yargımız “madde” oldu… Bize bu yaşam tarzı Batı'dan sirayet etti. Müslümanca inanıyoruz ama hayatımıza batıcı yaşam tarzı hakim oldu.
Bir şeyler ters gidiyor.
Nedir acaba?