MİAD Gibi Yürek Lazım

Merhamet nedir diye sorsan…
Şefkatin sureti çizilir mi desen…
“Refet” neye benzer diye tarif et deseler…
Ben, MİAD derim.

Bir dernek düşün…
Adres İstanbul, kalp Malatya.
Kütüğü büyükşehirde, kimliği taşrada.
MİAD…
Malatya’nın has evlatlarının bir araya gelip, hasletleri unutmadığı bir yuvadır.

Hani derler ya;
“Aynası iştir kişinin, lafa bakılmaz.”
Eğer bu söz bir kuruma yazılacaksa, o kurumun adı MİAD olur.

Konukevleriyle…
Sevgi evleriyle…
Okullarıyla…
Konteyner kentleriyle…
Yetimlere uzanan elleriyle…

MİAD, sadece bina dikmedi bu memlekete.
İnsanlık dikti.

Kurban Bayramı’nda…
Tatlı dağıtırken sadece şeker vermedi çocuklara.
Hayatın acısına bir avuç şefkat serpti.
Yetim bir çocuğun bayram sabahı yüzünü güldürmek,
Dünyanın en ağır yükünü hafifleten şeydir.

Ve bu bayramda da yine unutmadılar…
Malatya’da onlarca yetim, onlarca öksüz aile…
MİAD’ın desteğiyle
Yetimler Kervanı Derneği eliyle et, tatlı, şekerle bayram etti.
Kimi “baba” dedi; kimi sessizce dua etti.
Kurbanlıklar kadar dualar da kesildi göğe.
Çünkü onlar sadece et dağıtmadı…
İtibar, iyilik, insanlık dağıttı.

6 Şubat’ta, yeryüzü yırtıldığında…
Malatya’nın sesi İstanbul’dan geldi.
Tır değil, yürek yolladılar.
Binlerce tır, binlerce dua, binlerce can bağı…

Ve Yunus Akdaş…
Kuru bir “başkan” değil.
İcraatın öznesi.
Riyakârlığın değil, hizmetin adamı.

MİAD üyeleri sadece iş insanı değil,
İşin insanı.

Bir masanın etrafında buluşmak için değil,
Bir milletin yükünü paylaşmak için toplanıyorlar.
Sanmayın ki bu sadece yemekli toplantılar…
Bu, Malatyalılık ruhunun nabzıdır.

Ve o ruh henüz ölmedi.
Henüz susmadı.
Henüz unutmadı.

Bazıları memleketi sadece hatıralarında taşır.
Bazılarıysa…
MİAD gibi memleketi sırtında taşır.

Onlar ki…
Yaraya pansuman değil,
Yüreğe merhem olmuşlardır.

İşte onun için…
Bu memlekete MİAD gibi yürekler lazımdır.