Ey fay hattının çocukları!

Karanlığın ortasında bir çadır… 
İçinde kimler var?
Yıkılan evinde bir yakını hayatını kaybetti mi acaba?
Üşüyor mu? 
Ekmeği suyu var mı?
Gitsem, çadırı açsam, sarılsam, gözyaşlarını silsem, içimde biriken bütün sevgimi üzerine yağdırsam, yarasına pansuman yapsam,
Acısına ortak olsam,
Karanlık dünyasına ışık tutsam,
Üşüyen ellerini avucuma alıp ısıtsam,
Annesini kaybetti ise annesi olsam,
Babasını kaybetti ise babası olsam,
Kardeşini kaybetti ise kardeşi olsam. 
Yıkılan evinin yerine kanat gersem, çatısı olsam. 
Doğanyolum,
Pütürgem,
Çengellim,
Depremin vurduğu köylerim,
Deprem vursa da “yalnızlık” vurmayacak seni!
O çadırda beraber üşüyeceğiz,
Beraber ağlayacağız,
Beraber vereceğiz bu imtihanı!
Senin yaran benim yaram, senin acın benim acım!
*** 
Not: Bu yazıyı,  2020 yılındaki Elazığ Sivrice depreminden 1 hafta sonra, 2 ay boyunca sürekli yardım götürdüğümüz (30 Ocak 2020'de) Doğanyol ve Pütürge ziyaretlerimizin dönüşünde yazmıştım.
Nereden bilecektim 3 yıl sonra aynı kaderi paylaşacağımızı...