Ey gafil İnsan!

Gündüzbey'deki bu tarihi evimiz de yıkıldı, içinde yaşayan bu amcamız da vefat etti... Bir bir yıkılıyoruz, sırayla bu dünyadan ayrılıp gidiyoruz. Fotoğraftan bir bir eksiliyoruz, sahip olduğumuz evler bir bir yıkılıyor. 
İnsan birazcık düşünür, şu fani dünya için neden kalıcı günahlar işler, kalıcı düşmanlıklar edinir, kalıcı hırslara aldanır, kalıcı gurur ve kibir sahibi oluruz. 
Bu dünya, bu mallar mülkler, bu başarılar, bu kazanımlar, bu can ve bu hayat kalıcı gibi yaşayan mı akıllıdır yoksa fani gibi yaşayan mı? 
Ey malıyla mülküyle övünen, zenginliğini üstünlük olarak satan, dünyevi başarılarını gözümüzün içine sokan! 
Ey gafil insan! 
Senden öncekiler nerede bir bak, 
Yerin altında yeni başarılara mı imza atıyor, yoksa başarılarının hesabını mı veriyor? 
Gafilsin çünkü sen mala değil mal sana sahip oldu.
Hüsrandasın çünkü iki metrekarelik toprağın altına sıkıştığında anlayacaksın! 
Helak olacaksın çünkü geri dönüp bu mallarını bağışlama fırsatı sana bir daha asla verilmeyecek! 
Pişman olacaksın çünkü paylaşmanın, dayanışmanın, yardımlaşmanın, bir mazlumun ruhuna dokunmanın o dayanılmaz hazzını tadamayacaksın. Bu zevkten mahrum kalacaksın! 
Çok övünüp durma, 
Ne kadar fakirsin bir bilsen!
Ne kadar cahilsin bir anlasan! 
Son sözü Allah'a bırakayım, belki içinde birazcık iman kırıntısı varsa kendine gelirsin: 
"Mal toplayıp onu tekrar tekrar sayan, insanları arkadan çekiştirip, kaş göz hareketleriyle alay edenlerin (hümeze ve lümezenin) vay haline!" 
(Hümeze Suresi, Kur'an)