Ey Yolcu!

Nedir bu telaş, nedir bu koşuşturma,
Nedir bu kazanma hırsı, nedir bu kaybetme korkusu,
Dur, yavaşla, dön bir bak etrafına, başka bir dünya daha var.
Kirlenen ruhunu temizle, nafile koştuğun dünyalıklara bir ara ver,
Sana kalmayacak mal mülklerin yükünü omuzlarından indir,
Kararan kalbini iyilik damlaları ile yıka, 
Karanlık dünyana bir ışık sal, 
Çık o dehlizlerden, 
Gaflet uykusundan uyan, bak geçiyor zaman; 

Bir iyilik yap, 
Bir gül kokla, 
Bir şiir oku,
Bir şarkı söyle,
Bir dağa tırman, 
Bir kelebek peşinde koş,
Bir öksüzün başını okşa,
Bir yetimin elinden tut, 
Bir yara sar,
Bir ruha dokun, 
Sev,
Gülümse… 

Yolun sonuna geldin, bak bakalım heybende ne var, dünyalık çer çöp değil mi? 
Geç kaldın ey yolcu!
“İnsanlık” ve “iyilik” heyben boş kalmış, 
Unuttun, duymadın ve aldandın:
“Nefsânî arzulara, (özellikle) kadınlara, oğullara, yığın yığın biriktirilmiş altın ve gümüşe, soylu atlara, sağmal hayvanlara ve ekinlere düşkünlük insanlara çekici kılınmıştır. İşte bunlar dünya hayatının geçici menfaatleridir. Hâlbuki varılacak güzel yer, Allah’ın katındadır.” (Âl-i İmrân Suresi, 14) 

Varılacak yer neresi,
Oraya neyle gidilir,
Menzilini şaşırdın yolcu!
Geri dönüşün yok!

Selam olsun, varılacak en güzel yer için azık biriktirenlere!