Güle güle Sonbahar…

Üzerine ne şarkılar bestelendi, ne şiirler yazıldı, ne resimler çizildi, ne fotoğraflar çekildi… Ömrün son demi, hüznün diğer adı, gamlı ve yaslı gönüllerin dert ortağı… Sonbahar deyince kimin aklı başından gitmez, kimi mazinin derinlerine sürüklemez ki… Kimin ruhunu sarıp sarmalamaz, tatlı bir rüzgârın yaprağı dalından kopardığı gibi bizi de zamandan koparıp savurmaz ki… 

Sarı, kızıl ve kahverenginin en fazla yakıştığı mevsim… Biz sarıyı da, kırmızı da, kahverenginin bütün tonlarını da sonbaharda tanıdık. 

İyi ki sonbahar var.

Bizi biraz daha törpüler, biraz daha dizginler, biraz daha sakinleştirir, biraz daha hırsımızı sünger gibi emer, hülasa bizi biraz daha adam eder. Sonbahar ölümü hatırlatır bize… Yolun sonuna geldiğimizi… Bir gün şu yaprağın toprağa karıştığı gibi ölüm mevsimi de bizi kara toprağa gömecek. Biliriz bunu… Hissederiz. Bu yüzden bütün aşırılıklarımızı içimize gömeriz, hırslarımızı savurup atarız.

Sonbahar bir ilaç gibidir. Ağrıyan başımızı iyileştirir. “Değmez yahu! Şu fanin dünyanın derdini kafaya takmaya, işte geldik işte gidiyoruz, her şey, acı tatlı bütün günler gelip geçiyor. Kavgaya, düşmanlığa, düşmanlığa değmez.” dedirtiyor bize… Nefreti silip içimize sevgiyi yerleştirir.

Sonbaharı seviyoruz.

Çünkü sonbahar bir mevsimden öte, bir arkadaş, bir dost, bir sevgili… Acılarımızı bir yaprak gibi savurup hafiflediğimiz hayal bahçesi… 

Güle güle sonbahar, güle güle… 

Yer: Banazı/Yeşilyurt/Malatya