Malatya’da karlı gece...

Kar yağıyordu gecenin bir vaktinde, huzursuz ruhların karanlık dehlizlerine…
Üşüyen bedenlerin üzerine,
Sabahı iple çeken çocukların hayallerine,
Kar yağıyordu;
Yolda kalmış umutların gölgesine,
Kuraklık korkusunun eşiğine,
Kar yağıyordu;
Dargın ve daralmış hayatların, kırılmış kalplerin kıyısına,
Yorulmuş ve yıpranmış hayatların kangrene dönüşen düşüncelerine,
Kar yağıyordu gecenin ortasına,
Kimine rahmet kimine zahmet olarak düşüyordu taneleri,
Karanlık gökyüzünün içinden kurumuş toprakların üstüne…

Susamış gönüllere pınar,
Çaresiz kalmış hastalara şifa,
Yaralı kalplere teselli gibi yağıyordu.
Gecikmiş sevgi çıtırcıkları gibi şımarık şımarık düşüyordu beklentilere,
Nazlı nazlı, sessiz sessiz akıyordu sessiz caddelere,
Yumuşak yumuşak dökülüyordu insanların üstüne, belki katılaşmış kalpleri yumuşatırım diye…

Kar yağıyordu, sevinç çığlıklarına karışarak, içi içine sığmayan kalabalıkların yürüyüşüne,
Gelip konuyor bir soğuk beyaz tanecik kararan kalbimizin, üşüyen içimizin üstüne…
Karanlık bir gecede kararan düşüncelerimizi aydınlatıyor, içimizi ısıtıyordu.
Biz nankörler bir taneciğini hak etmesek de…