Bir Sofra, Bir Şehir, Bir Adam: İbrahim Bey’e Teşekkürle

Bir şehri sadece yolları, binaları, meydanları mı taşır geleceğe?
Bazen bir tabak yemek, bazen bir anne duası, bazen bir tencere kokusu…
İşte Malatya tam da böyle bir şehir. Kokusu mutfağından, sesi tandırından, bereketi annesinin sofrasından yükselir.

Bizler zamanın içinden geçerken, bazı insanlar zamana iz bırakır. Tıpkı Malatya Valiliği Basın ve Halkla İlişkiler Müdürü İbrahim Halil Kılıç gibi.
O bir şehrin mutfağına sadece yemek gözüyle değil, kültürel hafıza gözüyle baktı.
Analı kızlıyı sadece nohutlu, köfteli bir çorba olarak değil; annelerimizin sabrıyla yoğrulmuş bir dua gibi taşıdı.

Bugün Malatya’nın coğrafi işaretli yemekleri varsa, bu bir tesadüf değil, bir emek hikâyesidir.
İbrahim Bey, bu hikâyenin görünmeyen satırlarını yazdı.
Kağıt kebabına sadece et demedi; “Bu bizim mirasımız,” dedi.
Kiraz yaprağına sadece sarmalık değil; “Bu bizim toprakla olan hukukumuz,” dedi.

Kendisiyle tanıştığınızda gözlerinde şu satırları görürsünüz:

“Bir şehre borcum var. Bu borcu tariflerle değil, tescillerle ödemeliyim.”

Ve o borcu hakkıyla ödüyor.
Artık Malatya yalnızca kayısının şehri değil; aynı zamanda lezzetin, emeğin, mutfak mirasının da şehri.

Bir şehir, mutfağında geleceği mayalarken böyle isimleri unutmamalı.
İbrahim Bey’e bu minvalde bir teşekkür yetmez, şükran gerekir.
Çünkü o sadece yemek tescillemedi; bir şehrin belleğini kayıt altına aldı.

Ve ben bu yazıyı yazarken, mutfaktan yükselen kokuyla şunu düşündüm:
Belki bir gün çocuklarımız, “Bu yemek bizim kültürümüzdür” derken, İbrahim Bey’in emeğinden hiç haberleri olmayacak…
Ama biz bileceğiz.
Ve bilmek, teşekkür etmeyi gerektirir.

Halil İbrahim sofrası dedikleri, işte tam da böyle bir şey olsa gerek… Herkesin elinden bir emek, gönlünden bir iz düşer sofraya. Kimisi ekmekle gelir, kimisi hatırla. Ama en çok da biri çıkar, o sofrayı kuran olur; tıpkı İbrahim Halil Kılıç gibi. O ilk kaşıktaki lezzet, hep onun emeğinden kalır.

İyi ki varsınız İbrahim Bey.
Malatya size çok şey borçlu.