Geçmiş olsun Türkiye'm

6 Şubat asrın felaketi olarak adlandırılan Kahramanmaraş merkezli depremlerin üzerinden 3 ay geçti.

Bu geçen sürede yaralarımızı sarmaya çalışıyoruz, ancak bu pek kolay olmayacak gibi görünüyor. Süreç yavaş ilerliyor. Daha önce Gölcük depreminde ekrandan izleyip üzüldüğümüz, televizyon karelerinin içinde şu an biz varız. Sanki bir filmin senaryosu gibi yaşıyoruz hayatı.Bu hiç kolay bir durum değilmiş, seyredip, üzülmekle, yaşamak, çok farklı şeyler.

Gözümüzün önünden gitmeyen sanki bir korku filmi gibi insanların bağrışmaları, gözleri yuvalarından çıkmış kaçışmaları, sonrasında evsiz, belki işsiz kalmaları...

Ama canımız sağsa bu felaketten çıkabilmiş olduğumuz için şükrediyoruz.

Bu öyle anlatılacak gibi bir deprem değildi. Tam unutmaya çalışıyoruz, ama o ara ara kendini hatırlatıyor. Hepimiz üzüntüden kahrolduk, anksiyete, kaygı bozukluğu, uyku düzensizliği, kalp rahatsızlığı ve kötü beslenme bu süreçte stresten dolayı şeker hastalığı bile çıktı.

İnsanlar ne yapacağını bilmiyor, bekliyoruz, sadece güzel günlerin geleceğini umuyoruz, umudumuz olmazsa bu günler geçer mi?

"Öldürmeyen acı güçlendirir" misali daha güçlü durmaya çalışıyoruz, ama buna hiç mecalimiz kalmadı, hem moralen hem ruhen çok zor...

Ne zamandır sizlere yazmakla - yazmamak arasında kaldım, sizleri üzmek istemedim. Biraz beklersem hafifler sandım, ama nasıl geçecek bu günler bilmiyorum...

Ülke olarak hepiniz yanımızda oldunuz ve olmaya devam ediyorsunuz.

Bir daha bu kötü günlerin yaşanmaması ve yaralarımızın bir an önce sarılması dileğiyle...