Amasya’dan gelen meçhul yardım

Üç dört gün önce, gece saat 23.00 sularında telefonum çaldı. 
İsimsiz. 
Kim acaba dedim, beni bu saatte arayan, depremde yaralı bir yakınımı mı kaybettim acaba? Korkarak ve heyecanla açtım. 
Buyurun. 
-“Ben Amasya’dan arıyorum. İsmim …..  …… Kusura bakmayın sizi bu saatte rahatsız ettim. Depremde yıkılan şehriniz için günlerce ağladım. Çok üzüldük. Ben de çam sakızı çoban armağanı bir miktar yardım göndermek istiyorum. Depremzedelere dağıtır mısınız?”

-“Allah razı olsun, çok memnun oldum ama benim telefonumu nerden buldunuz?”

-“Birileri bana söyledi. Araştırdım. Güvenilir bir gazetecisiniz. Yerine ulaştıracağınıza inanıyorum. İsmimi ve gönderdiğim yardımın miktarını yazmayın, mümkünse hiç bahsetmeyin” dedi. 

Telefonu kapattım. Şimdi nasıl bahsetmeyeyim.

Tutamadım kendimi, gözlerimden iki damla yaş… Tüylerim diken diken oldu. Tanımadığım, belki de yüzünü hiç göremeyeceğim bir hayırsever Malatya’da dağıtmak üzere yardım gönderiyor.

Onun da tanıdığı iki kişiyi yanıma alıp Kadiruşağı, Gündüzbey ve Banazı’da çadırda kalanların büyük kısmına yardımları eşit miktarda dağıttık. 

Yardım eden yardım ettiklerini, yardımı alanlar da yardım edeni tanımıyor. Hiçbir zaman birbirlerini görmeyecekler. 

Yıkılmışlığın ortasında yapayalnız kalan, hayallerini ve geçmişini kaybeden insanların sessiz duaları kesinlikle ulaşmıştır, Amasyalı bu meçhul hayırsevere… 

Para önemli değil, “Birileri bizi düşünüyor. Yalnız değiliz” duygusu ayakta tutuyor insanı… Umut, dayanışma, sahiplenme, uzaktan da olsa bir elin uzanması… 
İnsanlık bu değil mi?
********
Not: Fotoğraflar Gündüzbey, Banazı ve Kadiruşağı’ndan karma…