Geri dön nevruz!

Uzaktan gözlerime bir parıltı yansıdı, kulaklarıma derinden bir ses çarptı, dağlardan bir umut esintisi kopup bütün bir vücudumu okşadı. 
Biri beni çağırıyordu.
Tarihlere baktım: 18 Şubat… Daha erkendi. Ela gözlü, kınalı kanatlı yârimin geliş vakti değildi. 
“Gel” diyordu. 
Sabah erkenden çıktım yola… Yolları ve dereleri aşıp Gündüzbey’in Akseki eteklerinde sesin geldiği, parıltının yansıdığı yere ulaştım, nefes nefese… 
Evet, gelmiş, toprağı yarıp nasıl da gün yüzüne çıkmış, kuru otların arasında narin ve kibar boylu yârim nasıl da süzülüyordu. 
Nevruz açmış… 
Ne kadar da erken gelmiş…  Sesinde bir burukluk, yüzünde bir hüzün… Dokunsam ağlayacaktı… Ağladı da… 
“Yapma nevruz, beni de ağlatacaksın. Neden erken geldin? Halimizi sormaya mı? Bize umut aşılamaya mı? Yaramıza merhem olmaya mı geldin Nevruz?”
Yaralıyız. Hem de ağır yaralı… 6 Şubat yaralısı… Derdimiz ne içimize sığıyor, acımıza ne yürek dayanıyor. 
Sen neden erken geldin (açtın)? Aldanma bu güneşli günlere, birkaç gün sonra kar yağar üşürsün. Geri dön evine!
Sen bizi düşünme!
Bizi ne ateş ısıtır, ne soğuk yakar! 
Biz yaşayan ölüyüz nevruz! 
Umutların hepsini enkaz altında bıraktık. 
Geri dön!