Çayı Florya'da Demledik, Buharına Malatya Sindi

İstanbul Florya…

Kıyısında lüks arabalar, vitrininde etin en özel kesimi, menüsünde gramajla prestij…

Ama bugün masada ne kuzu pirzola vardı, ne dana antrikot…

Bugün masada Malatya vardı!

Bir tarafında iş adamı, bir tarafında doktor, ortasında İnönü Üniversitesi Rektörü…

Hepsi bir masaya oturdu.

Kimse tokalaşırken “ne iş yapıyorsun?” demedi.

Çünkü hepsi aynı şeyi yapıyordu:

Malatyalılık!

Bakmayın restoranın adının “Şazeli” olduğuna…

O gün masada “Gündüzbey usulü” samimiyet, “Kernek tadında” hatıralar, “Kanalboyu misali” gülüşmeler vardı.

Çatal bıçak şıkırdamadı, ama yüreklerin iç sesi duyuldu.

Menüde yoktu ama herkesin kalbinde bir “pestil kayısı arası muhabbet” açıldı.

Rektör hoca da vardı…

Ders anlatmadı, not vermedi.

Ama Malatya’nın gelecek vizyonunu öyle anlattı ki,

Sanki Battalgazi kürsüye çıkmış da “bu şehri yeniden inşa edeceğiz” diyordu.

Peki ne konuştuk?

Malatya’yı…

Ama cümle sonlarına ünlem değil, özlem koyduk.

“Şu ziraat gelişse!” dedik,

“Üniversite sanayiye yanaşsa!” dedik,

Ama en çok da “birbirimizden kopmasak” dedik.

Bugün İstanbul’da bir masa kurduk…

Ama sandalyeler Malatya’dan geldi.

İnsan unutmasın diye;

İstanbul’un ortasında

Malatya’nın ruhunu demledik.

Buharına hasret karıştı, muhabbet sindi.

Selam ve dua ile
Fiemanillah