FETÖ'yü Yendik, Vefasızlığı Yenemedik

Malatya’da garip bir huy var…
Adam, memleketi için gövdesini siper eder…
Alkışlanacak yerde ıslık çalarlar.

Tahşiye davası, FETÖ’nün terör örgütü olduğunun hukuktaki ilk damgası…
2010’da 128 masum insanı aldılar, içeri attılar.
Ben, daha ortada dershane kavgası yokken belgeleriyle yazdım.
O gün, herkes “Hocaefendi” diye önünde ceket iliklerken,
ben kayınbiraderime çocuklarımı emanet edip,
“Beni götürürlerse sana emanet” dedim.

Anlattım…
Öznur Çalık biliyor.
Ömer Faruk Öz biliyor.
Mücahit Fındıklı biliyor.
Bülent Tüfenkci biliyor.
STK başkanları biliyor.
Kanaat önderleri biliyor.
Ama Malatya, bilmiyor gibi yapıyor.

Ulusal basın yazdı…
Sabah, Star, Yeni Şafak, Takvim…
Sevilay Yılman, Nazif Karaman destek verdi.
Devlet, bu dosyayla FETÖ’yü tanıdı.
Malatya ise beni tanımadı.

Yıllar geçti…
Hamdolsun, burnumuz kanamadan çıktık.
Ama hâlâ bir tek yetkili, bir tek STK çıkıp
“Helal olsun, cesaret gösterdin” demedi.
Aksine…
Bugün bile yazdıklarımdan, çizdiklerimden,
menfaatine dokunduğum için bana tepki gösteren var.

Peki, bu vefasızlığa rağmen neden yazıyoruz?
Neden hâlâ uğraşıyoruz?
Çünkü Peygamberimiz buyuruyor:
“İnsanların en hayırlısı, insanlara faydalı olandır.”
O yüzden diyoruz ki:
Balık bilmezse de Halık bilir.

Ve biliyorum…
FETÖ biter, vefasızlık bitmez.

Acaba Gülmeli mi, Ağlamalı mı?

Malatya yanıyor…
Ama musluklardan su damlamıyor.

Şehir boşalmış…
Hani derler ya, köyde düğün var, şehirde su yok…
Aynı o hesap.
Ama buradaki fark şu:
Köyde davul çalıyor, şehirde damacana arıyorlar.

Yetkililer çıkmış, “Debi düştü” diyor.
Debi…
Sanki Uzakdoğulu çizgi film kahramanı.
Aslında bildiğin suyun akışı.
Ama bu şehirde akmayan tek şey su değil…
Vicdan da akmıyor, sorumluluk da akmıyor.

Su kaçmış.
Borular delik.
Kapatmayı unutmuşlar.
Yani Malatya’nın suyunu, Malatya’nın altına gömmüşler.
Kör borular, kör siyasetçiler…
Ve hâlâ çıkıp “geçen seneye göre” diye masal anlatıyorlar.

Uzman diyor ki:
“Geçen sene de düşmüştü.”
Doğru…
Ama geçen sene millet gusül abdesti alabiliyordu.
Bu sene…
Cemaatle teyemmüm provası yapacak hâle geldik.

Artık insanlar MASKİ’yi arayıp soruyor:
“Hocam, cenabet geziyoruz… Teyemmüm nasıl alınır?”

Malatya susuz değil…
Malatya sahipsiz.
Ama buradaki susuzluk, sadece çeşmeden değil, yürekten de kesilmiş.

Ve bu şehirde hâlâ bazıları çıkıp, “Biz işimizi yapıyoruz” diyor.
Doğru…
Boruyu delip suyu kaçırmak da bir iş sonuçta.

Video Savaşları

Malatya’da seçim bitmiş…
Ama meydan hâlâ dolu.
Seçim yok… Miting var.

Vali, elinde kamera…
Bazen vali… Bazen bakan… Bazen AK Parti il başkanı…
Ama hep prodüktör.

Videolar kısa… net… etkili…
İzleyen umutlanıyor.
“Şehir düzeliyor” diyor.

Milletvekilleri?
Onlar da video çekiyor…
Ama 17 dakika.
Kimse izlemiyor.
Yirmi beşinci saniyede “kaydır” tuşuna basılıyor.

Belediye başkanları?
Biri köy köy geziyor.
Ekip halinde…
Yanına müdürünü, başkan yardımcısını, zabıtasını alıyor…
“İş yok bari gezecek yer var” kafasında.

Diğeri?
Tek tabanca…
Hizmet alanı kırsal.
Orada da umut yok.

Ortada koca bir şehir var…
Ama umut, bir telefon ekranına sığmış.
Vali’nin iki dakikalık videosuna.

Bu şehirde yatırım yok…
Plan yok…
Proje yok…
Ama montaj var.

Eskiden büyüklerimiz derdi ki…
“Bu şehri kim ayağa kaldıracak?”
Cevap belli:
Kameraman.

Battalgazi Zabıtası: Kaçak Barakaya Dokunma, Dükkân Açana Çök

Bir zamanlar Malatya’nın kalbi Organize Sanayi’de atardı…
Şimdi, sessizliğin kalbi orada atıyor.
Sanayici gitmiş…
Esnaf tek başına kalmış…
Ve tam da o esnada… Zabıta çıkmış sahneye!

Kaçak baraka mı?
Köşeye atılmış konteyner mi?
Hiç dokunma, görmezden gel…
Ruhsatı olmayan, vergisiz, kayıtsız işletme mi?
Varsın dursun…

Ama depremde yeri yıkılmış, kendi arsasına, imara uygun dükkân yapmış bir esnaf mı?
Ona dokun…
Hatta çök!
Mühürle, ceza yaz, “şikâyet geldi” bahanesini iliştir.

O şikâyet kimden?
Rakipten mi, kıskanç komşudan mı, yoksa belediyede canı sıkılandan mı?
Fark etmez…
Battalgazi Belediyesi için asıl mesele, yerine oturmuş vidaları sökmek.

Köşedeki barakaya dokunmayan belediye, üretim yapan, istihdam sağlayan, vergisini ödeyen esnafa demir yumruk gibi…
Hindistan pazarı gibi olmuş şehir, kimsenin umurunda değil.
Ama muntazam dükkâna göz dikilmiş.

Sonra da çıkıp “şehrin ekonomisini canlandıracağız” diye demeçler veriliyor.
Sanayici gitmiş…
Esnaf kepenk kapatırsa…
Malatya’da rüzgâr bile esmez!

Bu şehri yeniden ayağa kaldırmak isteyen varsa…
Önce zabıtanın elinden o mühürleri, o makbuzları alın.
Yoksa, mühürlenecek tek şey Malatya’nın geleceği olacak.

Büyükler Mücbir, Küçükler Mecbur

Deprem oldu. Duvarlar yıkıldı… Çarşılar yıkıldı… Hayatlar yıkıldı…
Devlet, “Mücbir sebep” dedi.

Ama dikkat edin…
Mücbir sebep, sadece büyükler için.
Küçükler?
Onlar mecbur…

Milyon cirolu firmalara “Bir yıl daha nefes”…
Ama depremde dükkânı çöken, borçla ayakta duran, cirosu iki buçuk milyonun altında kalan vatandaşa “Haydi bakalım, kasanı aç”…

Adı “mücbir sebep”…
Ama küçük esnafın mücbiri, vergi dairesinin sebebi yok!

Vergi Usul Kanunu’nun 15. maddesi, genel tebliğler, kriterler…
Kâğıt üzerinde çok şık…
Ama hayatın enkazında, kâğıt yanar…

Adıyaman, Hatay, Kahramanmaraş, Malatya…
Dört şehir…
Dört yara…
Ama yaranın büyüklüğünü ciro ile ölçüyorlar!

Diyorlar ki:
“İşini kapattın mı? Mücbir sebep bitti.”
Depremden mi kapattın? O ayrı mesele…
Ciron düşük mü? O zaman sen mücbir değil, mecbursun.

Yani…
En büyük darbe, zaten yerle bir olmuş olana!
En sert tokat, zaten borç içinde boğulana!

Halk, “Bizi de dahil edin” diyor…
“Eşitlik” diyor…
“Vicdan” diyor…
Ama kriter diyorlar.

Mücbir sebep…
Büyükler için nefes, küçükler için kepenk.

Kalem Hakkı: Topu Attı, Sahadan Kaçtı
İlhan Geçit, bir yıllık hizmet konuşmasında “Sermayenin el değiştirmesini engelledik” dedi. Büyük laf! Ama hangi sermaye? Kimden kime geçecekti? Kimden kurtarıp kime verdiniz? Cevap yok. Lafı ortaya attı, sonra da sahanın kenarına çekildi. Malatya ise tribünde hâlâ soruyor: Topu attın da, golü kim yedi?

LAF EBESİ: “19 Eksik, 1 Fazla Gerginlik”

MESTON, 19 personeli kapının önüne koydu.
Gerekçe: araçlı protesto, kamu güvenliğini tehlikeye atmak.

Hukuken sağlam mı?
Evet.
Ama vicdan terazisi mi?
O terazinin kefesi kırık.

Malatya’da iş bulmak deve, işten çıkarmak sinek.
Ve belediyede kural hâlâ aynı:
Yanlış yapan değil, ses çıkaran gider.

FİSKOS MASASI

Malatya’da bu hafta sıcaklık sadece havada değil… Kulisler yanıyor, dedikodular terletiyor!

– Erdoğan’ın Ziyareti Sıcağa Takıldı!
Cumhurbaşkanı Recep Tayyip Erdoğan’ın Malatya ziyareti, “bu sıcakta miting olmaz, millet gölgede bekler” gerekçesiyle Eylül sonuna ertelenebilirmiş. Takvim sessizce değişiyor ama kimse “iptal” demiyor, herkes “hava serinleyince” diyor.

– Kaysı Pahalı, Pazar Uzak!
Malatya kaysısı o kadar pahalı ki, ihracatçılar gözünü Orta Asya’ya dikmiş. “Bizim kaysı, bizim pazarı kaybediyor” diyenler var… Yakında kendi memleketinde bile misafir meyve olur mu, orasını kimse konuşmuyor.

– TSO’da Küçük Esnaf Romantizmi!
TSO Başkanı Oğuzhan Atasadıkoğlu’nun “küçük esnaf candır” modunda olduğu söyleniyor. Büyük sanayiciler bavulu toplayıp şehirden giderken, fabrikalar kapanırken, Başkan’ın tek odağı çarşıdaki dükkân olmuş. Makam korunuyor ama ekonomi eriyor.

– 50 Bin Taşeron, 1 Şehir Gerilimi!
Taşeron işçiler arasında gerilim tırmanıyor. Çamurlu’daki konteyner yakma olayının izi silinmedi. “Bu kavga şehre de iner mi?” sorusu dolaşıyor. Herkes izliyor, kimse önlem almıyor.

– Gürkan’ın Ziyareti Nabız Yükseltti!
Eski Belediye Başkanı Selahattin Gürkan Malatya’da görüldü, bazı isimlerle özel toplantılar yaptı. Siyaset kulislerinde “bu ziyaret tesadüf mü, yoksa dönüş provası mı?” sorusu geziniyor. Rahatsız olan rahatsız, belli eden belli etmiyor.

Selam ve dua ile
Fiemanillah