Çalık Gibi Değil, Kara Toprak Gibi Sessiz. Halkın Vekili mi, Vekilin Taklidi mi?

Bir zamanlar, bir köyde iki kız kardeş varmış. Biri her sabah erkenden uyanır, evin önünü süpürür, harmanı toplar, köy odasında söz söyler, elini masaya vururmuş. Diğeri ise pencere önünde oturur, gelen geçene selam verir, gölgede durur, rüzgârın yönüne göre dönermiş. Köylü birine “abla” dermiş, diğerine “yine mi bu?”…

Malatya siyaseti de böyle işte…
Bir zamanlar Öznur Çalık vardı. Şimdi İnanç Siraç Kara Ölmeztoprak var.
İkisinin de sırtında AK Parti yeleği.
İkisinin de elinde mikrofon, önünde protokol.
Ama biri konuşurdu. Diğeri sadece dinliyor.
Biri elini masaya vururdu. Diğeri masaya bakmakla yetiniyor.

Öznur Çalık, Malatya’da siyaset yapmadı; Malatya’yı siyasetin merkezine taşıdı.
Ne zaman biri “bu iş olmaz” dese, “olur” diye dikilirdi.
“Bir vekil ne yapar?” sorusunun cevabıydı.
Kimi ona “abla” dedi, kimi “sert.” Ama herkes ayağa kalkardı geçerken.

Sonra…
Sonra sahneye İnanç Siraç Kara Ölmeztoprak çıktı.
Kendini “halkın vekili” diye tanıttı. Ama halkın hangi sorununu çözdü, bilen yok.
Kuru selamlar, bol ziyaretler, çokça fotoğraf…
Ama çözüm? Yok. İcraat? Yok. Bürokrasiyle etkili bir ilişki? Hiç yok.

Birisi bürokraside kapı açardı.
Öbürü kapının önünde selfie çeker.
Biri dosyayla gelirdi, öbürü temenniyle.
Biri masaya yumruk koyardı, diğeri çiçek.

Çalık “olmaz” deneni oldururdu.
İnanç Hanım ise “zaten olmaz” diyerek kenara çekiliyor.
Halk, vekiline umut bağlamıştı.
Ama vekil sadece kartvizit bastırmış.

Ve şimdi…
Malatya’nın gözü, sesi, nefesi olması gereken biri; Çalık gibi değil, Kara Toprak gibi sessiz.
Gölge var, gövde yok.
İsim var, iş yok.
Vekil var, vekâlet yok.

Şimdi bu şehrin hafızasına bir not düşüyoruz:
Biri Malatya’ya mühür gibiydi, diğeri ancak fotokopi.
Ve artık herkes soruyor:
Halkın vekili mi bu, yoksa vekilin taklidi mi?

Gölgesi Geldi, Başkan Titredi!

Gölge…
Bazen sahibinden daha ağırdır.
Hele ki o gölge, koltuğu bırakıp gidenin gölgesiyse… Ve yerine gelen hâlâ koltuğa oturduğuna inandıramamışsa kendini…

Selahattin Gürkan, Malatya’ya geldi.

Elinde çanta yoktu. Proje dosyası da getirmedi.
Bir açıklama yapmadı.
Ama uğradığı her yer, bir açıklamaydı.

İlk olarak AK Parti İl Başkanı Ali Bakan’a uğradı.
Yani, partinin yeni patronuna…
Dedi ki sessizce: “Ben hâlâ buralardayım.”

Sonra Battalgazi Belediye Başkanı Bayram Taşkın’ın kapısını çaldı.
Bir zamanlar o makamda ter döktüğü, sonra Büyükşehir’e yürüdüğü yer…
Yani eski kale, yeni karargâh…

Oturdu, çayını içti. Gülümsedi.
Ama bir yere gitmedi.

Sami Er’in makamına…
Yani halefi olduğu Büyükşehir’e uğramadı.
Sebep?
Sebebi bilmiyor muyuz?

Sami Er, birkaç hafta önce çıktı, dedi ki:
“Belediyede yolsuzluk var.”
İmâ etmedi.
Üstü kapalı geçmedi.
Doğrudan Selahattin Gürkan dönemine işaret etti.

Ve şimdi Gürkan, Malatya’da.
Elini kolunu sallayarak…
Ama Sami Er’in kapısından içeri girmeden.

Bu bir ziyaret değil.
Bu bir mesaj.

“Ben geri geldim” demedi,
“Ben zaten hiç gitmedim” dedi.

Sami Er’in, selefi hakkında bu kadar net konuştuğu ilk dönem…
Ve Gürkan’ın gölgesi tam da bu dönemde Malatya’ya düştü.

Sami Er susuyor.
Haklıysa neden susuyor?
Haksızsa neden konuşmuştu?

Selahattin Gürkan bir tek kelime etmeden, sadece yürüdü.
Ama yürüyüşü Malatya’da zemini oynattı.
Gölgesi düştü, zemin titredi.

Sami Er şimdi o koltukta oturuyor olabilir.
Ama Malatya halkı soruyor:
O koltukta hâlâ Selahattin Gürkan’ın gölgesi mi oturuyor?
Yoksa Sami Er, sadece onun iskemlesinde bekleyen bir nöbetçi mi?

Her Şeye Karıştı, Malatya’ya Karışamadı!

Veli Ağbaba…
Malatya’nın muhalif vekili…
Her şeye itiraz eden adam.

Havalimanı yapılır, karşı çıkar.
Otogar yapılır, eleştirir.
Kentsel dönüşüm mü başlatıldı? Gerek yok der.
Meteoroloji kar yağacak dese, “olmasın” diyebilir.
Telveye bile laf eder, kahveye değil.
Devlet ne yaparsa yapsın; bir yanlış bulur, bir kulp takar, bir zıt durur.

Ama…
Malatya’da bir şey olur…
Bir AK Partili belediye başkanı, bir diğer AK Partili selefini alenen yolsuzlukla suçlar.
İhalelerden, mıcırdan, agregadan bahseder.
“Üç katı fiyat çekilmiş” der, “adam kayırılmış” der.
Malatya tarihinin en ciddi suçlamaları ortaya saçılır.

Ve o Veli Ağbaba?
Sessiz.
Tepkisiz.
Sanki Malatya’da olmamış gibi.
Sanki bu şehir onun vekaletinde değilmiş gibi.
Sanki ağzında dil, elinde klavye kalmamış gibi.

Çünkü konuşsa…
Ya Sami Er’in iddialarını desteklemiş olur.
Ya Selahattin Gürkan’ı aklamış sayılır.
Ya AK Parti içi hesaplaşmaya malzeme olur.
Her durumda kaybeder.

O yüzden…
Sustu.
Malatya’ya sustu.
Yolsuzluk iddiasına sustu.
Hemşerisine sustu.
Çünkü Malatya’ya muhalefet etmek, tweet atmaya benzemez. Cesaret ister. Ve o cesaret yok.

Ya da belki…

Belki de Veli Ağbaba’nın Malatya’da açılmasını istemediği eski bir defteri vardır.

O yüzden konuşmaz. O yüzden susar.
Çünkü bazen bir kelime, sadece başkasını değil… insanı kendini de ele verir.

Pazarda Kuzu Ararken Aslana Çıktılar!

Geldik hayvan pazarına… Ama bu defa satıcı değişmiş, tonlama farklı, ses tonu yüksek. Etin fiyatı değil, muamelenin ederi tartışılıyor.

Vatandaş pazarda hayvan değil, başkanla karşılaşmış.
Ama öyle bildiğiniz başkanlardan değil.
İl Özel İdaresi’nde giydiği sabırlı gömleği çıkarmış, Malatya Büyükşehir koltuğuna “aslan postuyla” oturmuş.

Eskiden selam verirdi, şimdi selam bekliyor.
Eskiden çay ikram ederdi, şimdi çaydanlığı masaya vuruyor.
Eskiden “buyur kardeşim” derdi, şimdi “dosyayı bana getir, getir, getir bak bak bak” diyor.

Oysa biz ona ne demiştik?
“Bir Prozac al, güzel bir yeşil çay demle… Ruhunu dinlendir.”

Ama o bizi değil, egosunu dinledi.
Vatandaşı değil, aynasını okşadı.

Eskiden öyle miydi?
Değildi.
İl Özel İdaresi’nde çalışırken “hizmet adamı” dedik.
Şimdi ne diyelim?

Pazarda kurbanlık seçmeye gelmiş halk, bakıyor…
Kimi kuzu gibi susuyor, kimi dana gibi bakıyor.
Ama başkan mı?

O kükreyip geçiyor.

Malatya’nın pazarı geniş, insanı sabırlıdır.
Ama kibiri taşıyanın ayağı tökezler, tokadı halk vurur.

Kuzu gibi hizmet bekleyen bir memlekete,
aslan gibi bağırarak başkanlık edilmez.

Bir Başkan Vardı Yazdım, Ses Yoktu… Bir Şoför Vardı Yazdım, Dava Açıldı!

Malatya Büyükşehir Belediyesi’ni yazdım.
Başkanlarını yazdım.
Yıkımı yazdım, TOKİ’yi yazdım.
Ses gelmedi.

Ama bir şoförü yazdım…
Ortaya avukat çıktı.

Sabri Bayat.
Resmiyette makam şoförü.
Gayriresmiyette… Her şeyin sahibi.
İhale mi var? Sabri Bey’e sor.
Atama mı var? Sabri Bey karar verir.
Kapı mı açılacak? Sabri Bey’in haberi olacak.

Ben de bunu yazdım.
Yazmamla birlikte, Malatya Büyükşehir Belediyesi avukatı soluğu savcılıkta aldı.
Yani Başkan’a yazınca sorun yok…
Ama Sabri Bey’e dokunursan…
Dava var!

Demek ki doğru yere dokunmuşum.

Anayasa diyor ki:
“Herkes fikrini açıklar.”
TCK diyor ki:
“Eleştiri suç değildir.”
AİHS diyor ki:
“Rahatsız edici bile olsa özgürlüktür.”

Ama Malatya Büyükşehir diyor ki:
“Şoförü yazamazsın!”

E peki, başkanı geçtim…
Malatya’yı kim yönetiyor?

Yazdığım yazıdan değil…
Yazdığım kişiden dava açıldı.
Bu bile yetiyor:
Direksiyonda kim var, hâlâ soruyor musunuz?

KALEM HAKKI:

Boyun Kadar Değil, Oyun Kadar Konuş!

Malatya’da sanayi mi?
Boş verin… Bir tostçunun oyu, bin işçinin emeğinden kıymetli artık.

Oğuzhan Ata Sadıkoğlu, büfeciye selam durur,
Ama bin kişilik üretim hattına uğramaz.
Sanayici 5 bin kişiyi istihdam eder,
Ama seçimde sadece bir oy eder.
Oysa tostçu, çaycı, bakkal; hepsi birer “sandık süvarisi”.

Boyun kadar değil, oyun kadar konuş devri bu.
Fabrikan varmış, ihracat yapıyormuşsun,
Kusura bakma, oyun küçükse muhatap da küçülüyor.

Sanayiye gideceğine,
Simitçinin dükkânına fotoğraf çektirmeye koşarsan,
Malatya kalkınmaz, makyajlanır.

Unutmayalım:
Tost karın doyurur, ama sanayi şehir doyurur.

LAF EBESİ:

Ağabey-Kardeş Hikâyesi: Yedi Ayda Yedi Yılın Hesabı

Malatya siyasetinde anlatılır…
Bülent Tüfenkci, İhsan Koca’dan yedi ay büyük.
Ama siyasette ondan yedi yıl önde…
Eskiden kardeş gibi gezerlerdi, şimdi aynı masaya bile oturmuyorlar.
Sebep mi?
İhsan Koca, Namık Gören’i tutmuş…
Tüfenkci ise Ali Bakan’ı.
Aralarındaki fark hâlâ yedi ay…
Ama kırgınlık, yedi yılı çoktan geçti.

FİSKOS MASASI:
Malatya’da kim ne konuşuyor, kim neyi saklıyor, kim kimi kolluyor?

-Valinin Gönlü Gitmiş, Ruhu Zaten Bavulda!
Malatya Valisi Seddar Yavuz’un gözü kulağı Ankara’da, kalbi ise çarşaf gibi bir raporda! Söylenene göre, sağlık sorunlarını gerekçe göstererek birkaç kez “beni buradan alın” demiş. Yani Malatya’ya geliş bile gönülsüzmüş. İlgili kurumlara “buradan tayin istiyorum” mesajını satır aralarına değil, doğrudan dilekçeye yazmış.

-AFAD Müdürü Protokolde Yükselmiş, Ama Afette Yokmuş!
Malatya AFAD Müdürü’nün derdi afetzedeler değilmiş. Önceliği kim oturuyor, kim kalkıyor, o koltuk kiminmiş? “Protokol listesinde kaçıncı sıradayım?” sorusu, afet toplanma alanlarının yerini geçmiş. Allah göstermesin bir daha afet olursa, önce müdürü bulmak gerekebilir!

-19 Milyonluk Audi, 3 Kişilik Ortaklık: Ağbaba, Özel, Erdoğdu!
CHP’li Veli Ağbaba’nın eski dostları Özgür Özel ve Aykut Erdoğdu, iddialara göre bir “siyasi ortaklık” kurmuş. Erdoğdu Meclis dışında kalınca, Ankara’nın bir köşesinden koltuk çıkarılmış. Yetmemiş, 19 milyonluk zırhlı Audi ve şoför tahsis edilmiş. Aracın plakası belli değil ama “vekillikten düşen, zırhlıdan düşmez” dedirtiyor.

-Sami Başkan’a Merkezden Uyarı: Demagojiyi Bırak, Belediye Başkanlığına Bak!
Kulisler fısıldıyor: AK Parti Genel Merkezi, Malatya Büyükşehir Belediye Başkanı Sami Er’e resmî olmayan ama gayet etkili bir uyarı göndermiş. “Beceremiyorsan hiç değilse sus” dememişler ama “demagoji ile işi örtme” demişler. Sami Başkan hâlâ halktan uzak, tabandan kopuk, söylemde bol ama eylemde yok.

-Oğul Er Müteahhit Oldu, Baba Belediye Başkanı!
Malatya’da konuşulan son bomba ise bu: Sami Er’in oğlu müteahhitlik firmasını kurmuş. Hemen ardından da dedikodular başlamış. Hani babası müteahhitlere mesafeliydi? Hani tarafsızlık prensipti? Malatya’da babanın makamı oğul için yatırım ofisine dönmesin sakın?

Fiskos Masası, Malatya’daki duyumları yazmaya devam edecek. Çünkü bu şehirde perde arkası, sahneden daha kalabalık…

Selam ve dua ile
Fiemanillah