Cübbeli Ahmet Halkla, Erol Kartal VIP’le!

Malatya’da bir adam var…
Ne seçilmiş, ne atanmış.
Adı listede yok, ama kendisi sahada.
Unvanı yok, ama etkisi çok.
Makamı yok, ama protokolde yeri var.

Adı: Erol Kartal.
Malatya Büyükşehir Belediyesi’nde fiilen dolaşan bir “gölge yetkili.”
Resmî kadrosu yok ama
Yeşilyurt Belediyesi’nden maaş alıyor.
Görevi belli değil ama
VIP’ten geçiyor.

Geçtiğimiz cumartesi gecesi,
23.30 Malatya–İstanbul uçağında bir isim vardı:
Cübbeli Ahmet Hoca.

Sıradan vatandaş gibi sırada bekledi.
Çantasını kendi taşıdı.
Ne öncelik istedi, ne özel muamele.

Yani, Türkiye’de tanınan bir din adamı halkın arasındaydı.
Ama Malatya’da tanınan bir koltuk tutucu VIP’den geçiyordu.

Şimdi soralım:
VIP kim içindir?
Seçilmiş için mi?
Atanmış için mi?
Yoksa sadece “başkanın yakını” olan için mi?

Erol Kartal sadece bir kişi değil…
Sistemin gölgesi.
Makama çöreklenen yetkisizlik.
Yönetenin arkasında duran ama yönlendiren figür.

Bugün Malatya’da koltuk sahibi olmak yetmiyor.
Koltuk tutanı bulmadan karar alınamıyor.

Cübbeli halkla birlikte yürüyor…
Koltuk tutucu özel kapılardan geçiyor.

İşte mesele bu:
Bu şehir seçileni değil, seçilmiş gibi davrananı ödüllendiriyor.
İmzası olmayan, kararı veriyor.
Sorumluluğu olmayan, yön veriyor.

Malatya’nın VIP kapısında artık bir tabela asılsa yeridir:
“Makamı olan değil, yakını olan geçer!”

CHP’den Malatya’ya Heykel Meydanı Önerisi: Halk Hizmet Beklerken Heykel Konuşuluyor

Malatya yıkılmış.
Caddeleri hâlâ enkaz.
Altyapı çökmüş, üst yapı laf.
İnsanlar çadırda yaşıyor, sokaklar toz içinde…

Ve CHP çıkıyor diyor ki:
“Buraya bir Atatürk anıtı koyalım, yanına da İsmet Paşa’yı, Özal’ı dizelim. Altı otopark olsun, üstü miting alanı.”

Yani şehir nefes alamazken,
onlar şehir vitrini hazırlıyor.

Peki soralım:
Malatya’ya hizmet mi lazım, heykel mi?
Ya da şöyle diyelim:
Malatya’nın eksikliği “anıt” mıydı gerçekten?

Yoksa mesele, millete “taş” gösterip kendi boşluğunu gizlemek mi?

Heykel sevdası yeni değil…
Bu ülke, laf yerine anıt dikenlerin siyasetinden çok çekti.
Anıta tapan ama anı bırakmayanlardan…

Ve evet, tarihte de vardı bu kafa:
Heykel yapıp gölgeye secde eden müşrikler…
Yüzü olmayan taşa yüz sürenler…

Bugün farklı mı?
“Milletin adını anmayın, yeter ki anıtı dikin” anlayışı hâlâ aramızda.

Malatya halkı meydan istiyor, doğru.
Ama içinde yürüyebileceği bir meydan…
Konser değil, kalıcı çözüm istiyor.
Taş değil, tevazu.
Yüksek ses değil, yüksekvizyon.

Barış Yıldız diyor ki:
“İki Cumhurbaşkanı çıkarmış şehir, meydanda heykelleri olsun.”

Peki biz de soralım:
Bu şehir üçüncü bir lider çıkaracaksa, bu taşların gölgesinde mi büyüyecek?

Heykel dikmek kolay.
Ruh dikmek zor.
İsim koymak kolay.
İz bırakmak zor.

CHP’ye düşen:
Meydanı değil, zihniyeti yeniden inşa etmektir.
Anıt değil, anlayış üretmektir.
Beton değil, bilinç koymaktır ortaya.

Ama ne yazık ki…
Malatya’nın son alanı da taşla kaplanacak gibi duruyor.
Ve eğer bu meydan öyle yapılırsa, bilin ki orada ilk miting:
Malatya halkının sabrının tükendiği gün olacak.

Dert Belli, Derman Nerede?

Malatya’nın sırtında dağ gibi sorunlar var.

Depremle yıkıldı.

Donla kavruldu.

Sel sularında boğuldu.

İnsan kaybetti, gelir kaybetti, umut kaybetti…

Ama bizim başkan neyin peşinde?

Milletvekillerini tek tek dolaşıyor.

Hayır için mi?

Şehir için mi?

Yok.

Ali Bakan’ı değiştirmek için…

Kimi arıyor? İhsan Koca’yı, İnanç Siraç’ı, Abdurrahman Babacan’ı…

Ama nafile.

Çünkü Ali Bakan, bu şehrin dik duran ender isimlerinden biri. Sadece kadrosuyla değil, karakteriyle sahada.

Sami Er ise…

Teknik adam diye geldi, taktikle uğraşıyor.

Üstelik kendi ekmeğini büyütmek yerine, başkasının sofrasını dağıtıyor.

Dert anlatmak yerine hikâye uyduruyor.

Malatya’nın önünde moloz gibi birikmiş bin sorun varken, başkanın derdi başka.

Sahi…

Bu şehri ayağa kim kaldıracak?

Yoksa herkes birbirinin ayağını mı kaydıracak?

Ve bir gün…

Malatya halkı, “Yeter” dediğinde…

Sami Er hâlâ Ankara koridorlarında mı olacak?

Yoksa tarihin dipnotunda bir parantez mi?

Kararı siz verin. Ama şunu unutmayın:

Şehri unutanı, şehir de unutur.

Bir Devlet Yaptı, Bir Belediye Sahiplendi… Olan Devlete Oldu!

Yer göğe girse de, gerçek değişmez.
Devlet yaptı.
Belediye sahip çıktı.
Vatandaş ise yediği lokmanın kimin eliyle uzatıldığını karıştırdı.

Çünkü yerel idareyle merkezi idareyi birbirinden ayıramadı bu millet.
Devlet, on bir şehirde…
Yani bir ülke içinde on bir devlet gibi çalışıyor.
Malatya’da 120 bin konut yapıyor.
Dile kolay…
Bir Malatya’yı, bir daha inşa ediyor.
Jet hızıyla…
Sadece ev mi? Okul da yapıyor. Camii de yapıyor. Hastane de yapıyor. Yol da açıyor.
Ama bunları yapan devlet.
Yani Ankara.

Ama bunları sahiplenen…
Yani tabelaya adını yazan yerel yönetim.
Yani Malatya Belediyesi.

İnsan, gördüğüyle hüküm verir.
Gördüğü ne?
Afiş, kurdele, konuşma…
Hepsi belediyenin.
O yüzden de sandık geldiğinde devletin mührünü, belediyenin beceriksizliğine vuruyor.

Ambalaj satıyor ürünü.
Devletin yaptığı işi, belediye kendi poşetine koyunca…
İçindeki cevher bile teneke gibi görünmeye başlıyor.

O yüzden…
Eğer belediye sadece seyretseydi…
Belki millet, devleti alkışlardı.
Ama şimdi…
Devletin alnının teri, belediyenin afişinde kuruyor.
Olan, yine devlete oluyor.

Erhan Gitti, Vicdan Bitti!

Malatya birini daha uğurladı…

Ama bu kez giden bir bürokrat değildi.
Giden, bir sağlık müdürü kisvesine bürünmüş vicdandı.
Sıraya girmiş ithamların, organize sessizliklerin, ölçüsüz iftiraların kurbanıydı.

Adı Dr. Erhan Berk’ti.
Depremin enkazı altında sadece betonlar değil, vicdanlar da çökerken,
O ayaktaydı.
O, görevdeydi.
O, buradaydı.

Malatya yanarken doktorlar kalmıyor, özel hastaneler kilit vuruyor, sağlık sistemi kâğıttan kuleye dönüşüyorken…
Bir telefonla, bir ikna ile, bir gayretle, koca şehri tedavi etmeye çalışan kişiydi.

Ne yaptı peki Malatya?
Hak ettiği değeri verdi mi?

Hayır.
Bir şehir, kendi vicdanını tanımadı.
Tanımadığı gibi, karaladı.
Karaladığı gibi, sustu.

Dedikoduya evet, desteğe hayır dedi.
İftira meclisine alkış, emek sahibine sessizlik verdi.
Ve sonra şaşırdı: “Niye gitti?” diye.

Gitmeyecekti.
Ama kaldığı yer, ona kalmayacak kadar hoyrattı.
Devlet dedi ki, “Bu adam kıymetlidir.”
Malatya’nın kıymetini bilemediğini, Şanlıurfa bildi.

Ve şimdi Malatya,
Bir müdürü değil,
Vicdanını kaybetti.

Sakın geri döner diye umut etmeyin…
Çünkü bazen giden bir insan değildir,
Bir şehrin yüzüne kapanmış son kapıdır.

LAF EBESİ:

Öznur Gibi Olmak

Öznur Çalık, Erdoğan’ın yanında yoğrulmuştu.
Devleti de bildi, diyaloğu da.
Şimdi “yeniler onun gibi olur mu” diyorlar.
Bilmem.
Bazısı içi dolu çıkar…
Bazısı kabak.
Bazısı karpuz sanılır…
Kesersin, kenek.
Yani mesele şekil değil, içerik.
Kapasite işi bu.

KALEM HAKKI:

Erdoğan Göndermişmiş

Malatya’ya kendini Cumhurbaşkanı göndermiş.
Gitmek isteyince sağlık bahanesi,
Kalınca saray kartı…
Ama iş ciddiye binince diyor ki:
“Erdoğan’a böyle şey söylenmez, nefesimizi keser.”
Kusura bakma Sayın Vali…
Milletin nefesi kesilmiş zaten.
Seninki fazla geldi.

FİSKOS MASASI

Malatya’da kim ne konuşuyor, kim neyi saklıyor, kim kimi izliyor?

-Organize Dağılıyor: Fabrikalar Kapanıyor, Kimse Duymuyor!
Malatya Organize Sanayi Bölgesi sessiz sedasız eriyor.
Kimi makineleri söküp gidiyor, kimi de fabrikasını kelepir fiyata satışa çıkarıyor.
Ama Ticaret ve Sanayi Odası hâlâ “gelişimden” bahsediyor.
Sanayici kan kaybediyor, oda hâlâ çay servisiyle meşgul!

-Trafik Cezası: Deprem Yetmedi, Radar Bitirdi!
Deprem vurdu, don ezdi, şimdi de trafik cezaları Malatyalının belini büküyor.
Vatandaş “asfaltlı yolda değil, ceza pusulasında yaşıyoruz” diyor.
Anlaşılan o ki, bazı kurumlar afet bölgesini hâlâ para makinesi sanıyor!

-Sanayiye Giren Cüzdanla Çıkamıyor!
Araç arızalandıysa geçmiş olsun.
Malatya’da sanayiye tamire giden vatandaş, hem parça darbesi yiyor, hem işçilik tokadı!
Kazaya karışan aracı kurtuluyor, sahibi batıyor.
“Depremden sağlam çıkan arabam, ustadan sağ çıkamadı” diyenler bile var!

-Mamsur Aşireti Bayramlaşmak İstedi, Gelen Olmadı!
Bayramda Mamsur Aşireti tüm protokolü davet etti.
Listede Ali Bakan’dan Abdurrahman Babacan’a kadar herkes vardı…
Ama gelen?
Yok!
Ne bir milletvekili, ne bir bürokrat.
Aşiret yalnız kalınca, Malatya’da “sadakat sadece davetiyede mi kaldı?” dediler.

-Kuyumcular Malatya’yı Altına Boğmadı, Altını Malatya’ya Boğdu!
Deprem sonrası şehir yıkıldı, kuyumcular dükkânlarını yükseltti.
Diyorlar ki:
“Kendi işyerini yaptı, komşusunu yıktı. Malatya’yı altınla değil, hırsla gömdüler.”
Şehirde yaygın kanaat şu:
Depremin enkazını devlet kaldırdı, vicdanın enkazını kim kaldıracak?

Fiskos Masası dinlemede kalmaya devam ediyor.
Çünkü Malatya’da perde arkası, hâlâ sahneden kalabalık.

Selam ve dua ile
Fî-Emanillah