Sermayesi Olmayan Gazeteci!..

-Gazetecinin ilk görevi nedir? 

-Aysun Bay Karabulut’u “metheden” yazılar yazan sözde gazeteciler, menfaati bitince ne yaptı?

-“Benim artıklarım”la, “varlıklarını” ifade etmeye çalışan gazeteciler kimler?

-“Sermayesi olmayan gazeteci”nin özellikleri ne?

-İşinin hakkını veremeyenler, dedikoduyla nasıl günü kurtarıyor?

-Hadsize, had bildirmesini de biliriz!..

-MTSO’nun elindeki dükkanlar, ne için bekletiliyor?..

-Malatya gibi bir yerde, “17 bin lira” kira nedir?

-Malatya’da “yardımlarla geçinip evini kiraya verenlere” ne denir?

-Haftanın karikatüründe ne var?

***

Gazetecinin “ilk görev”i, toplumun “doğru bilgi”ye “erişim hakkı”na riayet etmektir.

“İkinci görev”i ise, bu görevi yerine getirirken; “dürüstçe” haber toplama ve yayımlama özgürlüğü ile, “adil yorum” ve “eleştiri hakkı”nı her zaman savunmaktır. 

Şahsen, bu iki görevim konusunda “hassas” olduğumu herkes bilir. 

Yazılarımı takip edenler bilir ki; “profesyonellik”le birlikte, “nezaketten”, “nezahetten”, “nezafetten” taviz vermeden; yorum, haber ve analizlerimi “yazarım”. 

Hatırlanacağı üzere; Turgut Özal Üniversitesi eski rektörü Prof. Dr. Aysun Bay Karabulut’la ilgili yazılarım olmuştu. 

Söz konusu haberler sonucunda, Aysun Bay Karabulut ile “mahkemelik” de olmuştuk.  

Aysun Bay Karabulut’un etkiye karşıya tepkisinin verdiği bir “reaksiyon”la, beni “mahkemeye vermesi”, “yaygara koparması” ve “ithamlarda bulunması”nı gayet “normal” karşılıyordum. 

Çünkü “profesyonel olmak”, bunu gerektirirdi.   

Aysun Bay Karabulut, benim ne ilk ne de son mahkemelik olduğum isimdi…

Mahkemelik olduğum “rektörler”, “milletvekilleri”, “valiler”, “belediye başkanları” da var.

Bu insanların Malatya’yla ilişikleri kesildiği anda (görevden ayrıldıkları anda) “haklarında hiçbir haber yapmadım”.

Aysun Bay Karabulut’la ilgili haberleri yaptığım dönemlerde, “Malatya’nın gündemini belirlediği” iddiasında (!) olan bir haber sitesinin gönderdiği ve tahsis ettiği kişiler Turgut Özal Üniversitesi’nde “istihdam” edilmişti. 

Bunlar, o zamanlar, Aysun Bay Karabulut’u “metheden” yazılar yazıyorlardı.

“Mizansız”, “muhakemesiz”, “muvazenesiz” ve “yapay” dostluğun(!) düşmanlığı da çok feci olur ya!
Bu gazetecilerin, Aysun Bay Karabulut’a olan dostulukları (!) “menfaate” dayandığı için, bir anda, “düşman” kesildiler. 

Ellerinde malzemeleri de yoktu. 

“Bunu nasıl yıpratabiliriz?” diyerek, yazdığım yazıların muhteviyatına müracaat etmişlerdi. 

Benim haberlerimden “tırtıkladıkları” cümlelerle, Aysun Bay Karabulut’a saldırıyorlardı. 

Amiyane bir tabirle, “benim artıklarım”la, “varlıklarını” ifade etmeye çalışıyorlardı. 

Aysun Bay Karabulut, ikinci dönem rektör olmadığı, Malatya’yla bürokratik anlamda bir bağı kalmadığı halde, aynı haber sitesi, “sözde haber”lerine devam etti.

Yine sağdan-soldan tırtıkladıkları haberleri yayınladılar. 

Bu durumu “sermayesi olmayan gazeteci” olarak izah ediyorum.

Şayet, sermayeleri olsaydı, vatandaşa “etik kurallar” muvacehesinde, “saygılı bir yayın” yaparlardı. 

“Özellikle bu hususta yazıyorum” diyorsa biri ve kendini gazeteci olarak da lanse ediyorsa, “Sermayesi olmayan gazeteci” olarak anılır. 

Şayet sermayesi olsaydı “Temcit pilavı gibi” ısıtıp ısıtıp milletin önüne koymazlardı.

  
İŞİNİN HAKKINI VEREMEYENLER, DEDİKODUYLA GÜNÜ KURTARIYOR
 
 “Zenginin malı, züğürdün çenesini yorarmış…” şeklinde bir söz vardır. 

Son zamanlarda Malatya’da çokça “dedikodum”un yapıldığını duyar oldum. Rabbim’e şükürler olsun; “Matbaası” ve “yayınları” bulunan bir “ajans” sahibiyim… 

Uluslararası, ulusal ve yerel dergiler de hazırlıyorum. 

Bu tamamen “arz” ve “talep” meselesi. 

Yine şükürler olsun ki, bu işleri çekip çevirebilecek “bilgi”, “birikim” ve “vizyonum” da var. 

Durum böyle olunca, dedikodumuzu yapan da çok oluyor. 

Gazetecilikteki başarımızı görüp, kıskanan meslektaş(!)larımız, akla hayale gelmeyecek “iddialarla” bizi “karalamaya” çalışıyorlar. 

Uzunca bir zaman önce, yaptığımız işi hafife almak adına, garip sözler eden birine denk gelmiştim. 

Kendisi “Abi” diye hitap ettiği patronu için “Şöyle anlı - böyle şanlı bir gazeteci…” tarzında sözler sarf etmişti. 

Aynı vatandaş “Senin kalemin güzel, konuların güzel, analizlerin de güzel; lakin senin ticaretin var…” gibi bir şeyler de saçmalamıştı.

Allayıp pullayarak anlattığı “Abi”sinin yazılarına o güne kadar denk gelmemiştim.

Denk geldiğimde ise, noktalama işaretlerine ve cümle kurgusuna dahi dikkat edilmemiş, hangi konuyu nereye bağlayacağı belli olmayan, bir dolu kelimenin bir araya getirildiği bir “ucube” görmüştüm. 

“Elden ne gelir? Adamın kapasitesi bu kadar” diyerek, o ismi gördüğümde bir daha yazdığı hiçbir şeyi okumadım. 

“Abi”sini öven o şahsa, ticaretimle ilgili söylediği sözleri için, “Şükürler olsun. Benim ticaretim var. Ticareti olan adama, ‘Sen geçimini nasıl sağlıyorsun?’ diye sorulması ayıptır. O soru, ticareti olmayan insana sorulur ki; yardıma ihtiyacı varsa, o karşılansın…” şeklinde karşılık vermiştim.

 “Rızkımız gökten yağmadığına göre, bu hususu iyi analiz etmemiz gerekir…” diyerek de eklemiştim.

“Düşünme yetisini kaybetmiş” bu tipler, “ağızlarından çıkanı da  duyamaz”. 

  
HADSİZE, HAD BİLDİRMESİNİ DE BİLİRİZ!..

Geçenlerde, Malatya’da gazetecilik(!) yaptığını söyleyen birinden “tehdit” aldım.

“Aba altından sopa gösteriyordu…” kendisi. 

“Şahsımı bitireceğini, hatta bitirdiğini…” söyleyen bir hadsizdi bu kişi… 

Ulusal yayın yapan bir gazetede köşe sahibi olan biriyim. 

“Gazeteci olmadığımı…” da iddia etmiş. 

Yaptığım ticaretten dolayı, “Beni bitirmeye” ahdetmiş. 

Hastalıklı kafasıyla “Malatya’yı haraca bağladığımı…” iddia ediyor. 

Ticaretimi diline dolayan bu asalaklara üzülecekleri bir haber daha vereyim: Yaptığım dergi çalışmalarının biri de Rusya’ya yönelik. 

Hatta, Rusya Devlet Başkanı Putin’in bir kataloğu var. 

O kataloğu da naçizane “ben” hazırlıyorum.

Bundan kat-ı nazar; “Malatya’da patronum yok”.

Ama kimin kime “patronluk” yaptığını, kimin kimi “tetikçilik” yaptırdığını iyi biliyorum. 

Şahsımı, tehdit edenlere diyorum ki; “Hodri meydan. Sizi ağzıma hiç almam. Kalemimdeki mürekkebi, sizin için akıtmam. Sizi besleyen patronlarınızın da burnundan, fitil fitil getirmesini iyi bilirim...” 
  
MTSO’NUN ELİNDEKİ DÜKKANLAR, NE İÇİN BEKLETİLİYOR?..
 
Geçtiğimiz hafta “Pirus Başkan” başlıklı bir yazı kaleme almıştım. 

Kıymetli okuyucularımdan biri, “Malatya’nın bunca sorunu varken, Oğuzhan Ata Sadıkoğlu’nu eleştirmenin yeri miydi?” şeklinde bir yorum yapmış.

Okuyucumun yorumundaki  “haklılık payı”, oldukça fazla.

Kendisine bu yapıcı eleştirisinden dolayı, teşekkür ediyorum. 

O halde, Oğuzhan Ata Sadıkoğlu’nu, haklı olduğumuz bir başka konuda eleştirelim...

Malum olduğu üzere, büyük bir yıkım yaşayan Malatya’da, şu anda ticaret “Yok” denecek kadar az… 

İnsanların barınacağı “konut” yok. 

Eldekilerin kiraları da “ateş pahası”.

Kiralar almış başını “gitmiş”. 

Fabrikalarda çalışacak “eleman” da yok. 

Bundan dolayı fabrikasını “taşıma” düşüncesinde olan, iş adamları da var. 

Ticaret ve Sanayi Odası, neden bu konuları dert edinmez.

Malatya’nın ticaretiyle ilgili “hangi çalışma”yı yaptıklarını bilen de yok. 

Sadece oturduğu yerden ahkam keserek, konumunu muhafaza etmeye çalışıyor. 

Bakın bir örnek vereyim: İŞGEM’in yaptırdığı 16 tane dükkandan bahsediliyor.

Ticaret yapacak esnaf dükkan bulamazken, MTSO’nun elinde 16 tane dükkan var.

 Pasif bir şekilde bekletiliyor. 

Malatya’nın ticaretine katkısı beklenen MTSO’nun bu yaptığına, diyecek bir şey bulamıyorum. 

Bundan dolayı direkt olarak Oğuzhan Ata Sadıkoğlu’nu suçlamıyorum. 

Bilgi ve donanımı, buna müsade etmiyor olabilir. 

Çevresinde, aklı başında olan hiç mi kimse yok?

“Malatya, OHAL bölgesiydi. Malatya Valisi’nin “istihdamı” ve “ticareti” artırmak adına, bu dükkanlara el koyma yetkisi vardı ve bunları alıp esnafa verebilirdi...” diyecek hiçbir danışmanı yok mu? 

Böyle bir durumun vaki olmuş olması varsayılsa, Oğuzhan Ata Sadıkoğlu’nun ne hallere düşeceğini düşünebiliyor musunuz? 

  
YARDIMLARLA GEÇİNİP, EVİNİ KİRALAYAN DA VAR!..
 
Geçtiğimiz günlerde, İstanbul’daki yardımsever bir arkadaşım, birinden bahsetmişti.

Bahsi geçen şahsı, ben de şahsen tanıyorum. 

Yaşanan afetler sebebiyle, ailesini de alıp gelmiş İstanbul’a. 

Malatya’da evi fazla “hasar” almamış, ancak “endişe”, “evham”, “tereddüt” ve depremin verdiği “psikoloji”yle İstanbul’a göçmüşler. 

Hemşerilerimiz de fazla olan evlerini, bu gibi insanlara vermiş.

Maddi ve manevi sürekli destek oldular. 

Bahsettiğim şahsın, Malatya’daki evini, “17 bin lira”ya kiraya vermeye çalıştığını öğrendim. 

Durumun “vahametini” düşünebiliyor musunuz? 

Depremzede olduğunu söyleyip yardımlarla geçinen bir kişi, çadırda veya konteynerde yaşayan depremzedelere, 17 bin lira karşılığında evini kiraya veriyor.

Hemen her yerden yardım aldığı halde, devletin bütün imkanları seferber edilmiş olduğu halde, en küçük bir eksiklikte “Devlet nerede?” diye de “feveran” eden bu ve bunun gibi kişiler, iş kendi “insaflarına” ve “inisiyatiflerine” kaldığı zaman, “fırsatçılığın dibine vuruyor…”. 

Malatya gibi bir yerde, 17 bin lira kira nedir? 

Vicdansızlık, insafsızlık ve adaletsizliktir!..
 
Selam ve dua ile
Fiemanillah