Görünmeyen Dekontlar

Bu şehirde gerçek yazana tahammül yok.
Çünkü gerçek rahatsız eder.

Kimin sesi çıkıyor?
Bağımsız olanın.
Kim susturulmak isteniyor?
Yine o.

Yıllar önce bir-iki dergi yapmışsın…
Bir-iki katalog.
Alın teriyle.
Fatura ile.
Resmî.
Şeffaf.
Meşru.

Ama yetmedi.
Bunu da diline doladılar.
Sanki suç işlemişsin gibi.
Sanki gizli bir kazançmış gibi.
Sanki onlar her şeyi tertemiz yapıyormuş gibi!

Sen çalışmışsın.
Onlar izlemiş.
Sen üretmişsin.
Onlar konuşmuş.
Sen gündem kurmuşsun.
Onlar sana kara çalmış.

Çünkü kendileri üretmiyor.
Sadece izliyorlar.
Ve izleyenin öfkesi her zaman çalışana olur.

Bugün birileri çıkmış,
“Gazeteciyiz” diyor.
Neye göre?

Sadece internet sitesi var.
Başka hiçbir şey yok.
Ne dergi…
Ne içerik…
Ne özgünlük…

Sadece kopyala-yapıştır.
Belediyeden gelen metin…
Bas.
Paylaş.
Manşet at.
Yat.

Ve sonra sen çıkıp gerçekten bir şey yazınca,
rahatsız oluyorlar.
Çünkü senin yazdığın…
İğne gibi batıyor.
Uyandırıyor.
Hatırlatıyor.

Kendi içi boş yazılarının kıymetsizliği,
senin kaleminle daha çok ortaya çıkıyor.
Bu yüzden seni suçluyorlar.
Bu yüzden seni itibarsızlaştırmaya çalışıyorlar.

Ama neyle?

Bir zamanlar yaptığın üç kuruşluk iş üzerinden.
Yani sen iş yapınca suç.
Onlar reklâm alınca hak.
Sen yazınca iftira.
Onlar sustukça tarafsız!

Hayırdır?

Senin faturan görünür.
Onların dekontu görünmez.
Senin kazancın ortada.
Onların geliri gölgede.
Ama suçlu sensin öyle mi?

Kusura bakmasınlar.

Bu şehirde artık herkes görüyor kim neyin karşılığında yazıyor.
Kim hangi kapıdan geçiyor.
Kim kimin cebinden maaş alıyor.
Ve kim kimseden bir şey almadan doğruyu söylüyor.

İşte mesele bu.

Sen özgürsün.
Onlar değil.
Ve özgürlük…
Onları çıldırtıyor.

O yüzden saldırıyorlar.
Ama boşuna.
Çünkü sesini değil…
Vicdanını susturmaya çalışıyorlar.

Ama bu mümkün değil.

Çünkü sen kalemini yalnızca mürekkebe batırıyorsun.
Onlar ise dekonta.

Görünürde Mezuniyet, Gerçekte Erozyon

Rektör hoca dindar biri.
Namazında, niyazında.
İnançlı. Duruş sahibi.

Ama sahneye bakınca…
O duruştan eser yok.

2025 mezuniyet töreni.
50. yıl kutlaması.
Yer: Malatya.
Kurucu gelenek: Anadolu irfanı.
Sahneye çıkan:
Rock yıldızı.

Göğüs açık.
Dövmeler kol boyu.
Bağırtı. Çağırtı. Gitar.
Mezuniyet değil, festival.
Tören değil, gösteri.

Malatya mı burası?
Yoksa Kaliforniya mı?

Hoca bilmiyor mu?
Yoksa bilip de “ne yapalım gençler böyle istiyor” mu diyor?

Ama mesele gençler değil.
Mesele rektörlük makamı.

Çünkü o koltuk sadece yönetmek için değil,
Yön vermek içindir.

Binlerce öğrenci var.
Evlat var.
Emanet var.

Bu sahne, bu emanetin neresine düşer?

Sen bu gençlere ne veriyorsun?
Ses mi?
Söz mü?
Seyir mi?
Seyirlik mi?

Bu şehirde sanatçı mı kalmadı?
Bu memlekette türkücü, ozan, değer mi tükenmiş?
Yoksa kolay olanı mı seçtiniz?
Ucuz olanı. Kalıplaşmış olanı. Hazır olanı.

Yani işin özeti şu:
50. yıl için vitrine çıkardığınız kişi,
Malatya’nın ruhuna sıfır uyum.

Rektörlük sadece imza değil.
İrade işidir.
Tören sadece eğlence değil.
Tercihtir.

Ve bu tercih…
Kültürel bir kayıptır.

Üniversite karakter üretir.
Tören de kimliği gösterir.
Ama bu tören…
Karakter değil, karikatür üretmiş.

Hoca iyi biri olabilir.
Ama mesele iyi olmak değil.
Mesele dik durmaktır.
Mesele temsil etmektir.

Eğer temsil etmiyorsan,
O koltuk seni taşır.
Sen o koltuğu değil.

Sözleşme mi kaldı, siyasi sopa mı?

Malatya’da taş sadece yolları döşemiyor.
Artık taşla siyaset örülüyor, taşla polemik dövülüyor.

Ama bu yazıda mesele taş değil.
Mesele: Bir sözleşmenin arkasına kim saklanıyor, kim sopa yapıyor?

29 Mart 2024…
Seçime 48 saat kala…
Giden yönetim, Esenlik A.Ş. üzerinden bir taş alım sözleşmesi imzalıyor.
Toplam bedel 87 milyon lira civarında.

Etik mi?
Değil.
Seçime 48 saat kala böyle bir sözleşme, kamu vicdanına ağır gelir.
Siyasi sorumluluğu taşır, idari meşruiyeti tartışılır.

Ama şu da bir gerçek:

Sözleşme var, evet.
Peki mal alımı var mı?
Yok.

Ortada ne fatura var, ne sevk fişi, ne teslimat belgesi.

Buraya kadar net.

Gelelim yeni yönetime…

Yeni yönetim görevi devraldıktan sonra çıktı, ekranlara konuştu:

“Önceki yönetim taşı şu kadar fiyata almış. 235 liraya almışlar!”

Peki belge?

Yok.

Ortada fatura yokken,
ortada mal girişi yokken,
sadece imzalanmış ama uygulanmamış bir sözleşmeyle
eski yönetimi suçlamak, hangi hukukla, hangi vicdanla açıklanabilir?

Dahası var.

Yeni yönetim aynı işi daha sonra farklı bir firmaya verdi.
Ton başına 196,5 TL agrega + 23 TL nakliye…
Yani toplam 219,5 TL.

Hadi diyelim eski yönetim pahalıya almıştı (ki o da 115 + 8 = 123 TL).
Peki siz neden daha da pahalıya aldınız?

O zaman “biz daha iyi yöneteceğiz” sözü,
kağıt üstünde kaldıysa bu halk kime inanacak?

Ama asıl sorulması gereken soru şu:

Bu sözleşme iptal edilebilir miydi?

Eğer iptal edilemezse, neden?
Hukuki zorunluluk neydi?
Hukuki bağlayıcılığı olan bir “önceki yönetim taahhüdü” müydü?

Eğer iptal edilebilirse, neden iptal edilmedi?
Madem uygulanmadı, neden kamuoyuna bu konuda açık bilgilendirme yapılmadı?

Bugün bu sözleşme siyasi bir malzeme olarak kullanılıyor.
Yönetim değişmiş…
Ama sözleşme değil, suçlama devam ediyor.

Malatya halkı neyi biliyor?
•İmzalanmış ama uygulanmamış bir sözleşmeyi,
•Uygulamayanlar uygulamış gibi gösterip,
•Uygulayanlar da “biz değiliz” diyerek o imzanın gölgesine sığınıyor.

Ve bu arada milyonluk yeni sözleşmeler yapılıyor.
Yeni fiyatlar belirleniyor.
Ama ekranlarda hâlâ eski yönetim konuşuluyor.

Bu, artık sözleşme değil.
Bu, siyaseten sopaya çevrilmiş bir kâğıt parçası.

Kimse taş alıp almadığını tartışmıyor artık.
Kimin kime ne çaktığını konuşuyor.

Ama halk taşla döşenmiş yol istiyor…
Taşla dövülmüş siyaset değil.

Yeni yönetim, aynı işi eski firmayla da yapmadı.
Yani “devam etmek zorundaydık” derken…
devam etmedikleri firma başka, sözleşme imzaladıkları firma başka.

Eski yönetim BMT Temizlik firmasıyla 123 TL/tondan anlaşıyor.
Yeni yönetim, Mercan Beton’la 219,5 TL/tondan sözleşme yapıyor.

Aynı iş, başka firma…
Üstelik daha pahalı.

Peki biz buna ne diyeceğiz?
•“Mecburduk” mu?
•“Yanlış firmaydı” mı?
•Yoksa “öncekine çamur atarken biz de batağa saplandık” mı?

O yüzden mesele taş değil,
kimin sözünün ağırlığı taşırdığı…
Kimin attığı imzanın, kimin üzerine kaldığı…

Malatya’nın Robin Hood’u: “Ben” Hood

Gece gündüz dememiş…
Kar, kış, tipi, boran dinlememiş…
Güya bir çikolata yiyemeyen kız çocuğunun sözleriyle uykusuz gecelere dalmış, çamura bata çıka şehri ayağa kaldırmış…

Kendi anlatıyor.
Kendini anlatıyor.
Konuşuyor…
Konuşuyor…
Ve konuşuyor…

Öyle ki, mikrofona “sayın valim, sayın milletvekillerimiz” diye başlıyor, “benim talimatımla, ben bizzat, ben söyledim, ben takip ettim, ben yaptım” diye bitiriyor.

Toplamda bir saatlik lansman konuşmasında kaç kez “ben” dedi derseniz…
İstatistiğe gerek yok.
Sadece kulak verin yeter.
Bir yerden sonra “ben” yankılanıyor, cümlelerin ortasında “benim talimatımla” zıplıyor, “ben verdim, ben söyledim, ben çözdüm” diyerek rulo yapıyor.

Sadece TOKİ yapmamış.
Başkan Bey yapmış.
Sadece Emlak Konut değil.
Başkan Bey çözdürmüş.
Sadece Bakanlık değil.
Dosyaları dosyalayıp odadan odaya koşturarak işi halletmiş.

Hatırlayın…
Eğer Malatya’da konutlar yapılmasaydı, halk kimi suçlayacaktı?
TOKİ’yi mi?
Çevre ve Şehircilik Bakanlığı’nı mı?
Elbette.
Ama şimdi binalar yükselince “ben yaptım” diyen kim?

O hâlde biz de soralım:
İnşaatı devlet yapınca, alkışı kim alıyor?

Ve daha önemlisi…
Bu başarıya katkısı olan diğer aktörler nerede?
Mesela eski bakan Bülent Tüfenkci?
AK Parti İl Başkanı?
İhsan Koca?
İnanç Siraç Kara Ölmeztoprak?
Profesör Babacan?

Yani sayın Başkan, siz bunları hep yalnız mı yaptınız?
Eğer yalnız yaptıysanız, neden bu kadar çok “biz” diyorsunuz?
Yok eğer birlikte yapıldıysa, neden bu kadar çok “ben” diyorsunuz?

Bir ara öyle bir cümle kurdu ki…
İnanır mısınız, İsrail bile bu kadar ben-merkezli konuşmaz.
Zira orada bile hükümet sözcüsü çıkar, “devletimiz yaptı” der.
Ama burada…
Şantiye kurulmuş, iş makinesi çalışmış, müteahhit ter dökmüş, bakanlık ödenek çıkarmış, TOKİ ihale yapmış…
Ama sahneye çıkan Başkan Bey olmuş:
“Ben yaptım.”

Bu bir performans değil.
Bu, bir kurumsal haksızlık meselesidir.
Bakanlığın yaptığı işi belediyeye yazmak, vatandaşın hafızasına zarar verir.
Kamuoyunun aklıyla oynamaktır.

Şeffaflık diyor.
Ama konuşmanın hiçbir yerinde, “Bu konutları TOKİ yapıyor” demiyor.
“Bu yolları Karayolları yaptı” demiyor.
“Bu altyapı yatırımı bakanlık desteğiyle oldu” demiyor.

Adalet diyor.
Ama başkalarının yaptığı işi, hiç çekinmeden kendine yazıyor.

Mütevazı duruyor.
Ama konuşmanın tamamı, “Malatya’nın tek mimarı benim” üst başlığıyla ilerliyor.

Oysa Malatya’yı bir kişi ayağa kaldıramaz.
Bir şehir, şahs-ı manevi ile büyür.
Bir elin nesi var, birliğin sesi var.
Ama Başkan Bey ne yapıyor?
Birlik adına çıkıyor, sadece kendini alkışlatıyor.

Malatya’nın kahramanı rolünde tek bir oyuncu var: “Ben Hood.”

Ve fonda hâlâ o ses çınlıyor:
“Ben söyledim…”
“Ben gittim…”
“Ben çözdüm…”
“Ben talimat verdim…”

E peki Sayın Başkan…
Malatya da sizin mi?
Devlet siz misiniz?
TOKİ sizin müteahhidiniz mi?
Bakanlık sizin şubeniz mi?

Yoksa…
Bütün bu başarıların üzerine “ben” yazınca, belediyecilik yaptığınızı mı sanıyorsunuz?

Sevgi Hanım Belediye Başkanı mı?

Malatya’da seçimler bitti.

Sandıklar kapandı, oylar sayıldı, mühür vuruldu.

Belediye Başkanı Sami Er seçildi.

Ama…

Göreve başlayan Sami Er değilmiş meğer.

Seçim sonrası sahada kim var?

Sevgi Hanım.

Belediyenin eş’küdüm sorumlusu.

Kendisi resmi görevi olmayan, ancak bütün gayriresmi yetkilere sahip kişi.

31 Mart’tan bu yana ne yapmış?

5 bin aileyi ziyaret etmiş.

Dile kolay…

5 bin ev.

5 bin mutfak.

5 bin çay.

Ve…
25 bin insan.

Böyle bir saha çalışması AK Parti Kadın Kolları’nın rüyasını süsler.

Ama hayır.
Kadın Kolları değil sahada.

Sahada “başkan eşi”.

O hâlde basit bir soru soralım:

Malatya AK Parti Kadın Kolları Başkanı Esin Yılmaz ne yapıyor?

Evde mi?

Tatile mi çıktı?

WhatsApp grubunda mı takılıyor?

Yoksa o da mı Sevgi Hanım’la aynı evde?

Belediye hizmeti artık kurumdan değil, karı-kocadan çıkıyor.

Yani vatandaş hizmet mi bekliyor?

Git Sevgi Hanım’a.

Bina mı çöktü?

Sevgi’ye ulaş.

Sokak lambası mı patladı?

Sevgi bilir.

İhalede usulsüzlük mü oldu?

Sevgi’ye sorun.

Zira belediye başkanı Sami Er’in ağzından düşürmediği cümle şu:

“Eşimle birlikte…”

Devlet değil, eşitlik değil, liyakat değil…

Eşimle birlikte.

Ve kimse de çıkıp demiyor ki:

“Sayın Başkan, eşiniz kamu görevlisi mi?”

“Bu ziyaretleri hangi sıfatla yapıyor?”

“Siz mi seçildiniz, yoksa ailece kaydınızı mı yaptırdınız?”

Ama yok.

Ülkede artık “eş kontenjanı” diye bir şey var.

Hizmet aşkı değil bu.

Bu, belediyeyi evlilik cüzdanıyla yönetme aşkı.

Şimdi Malatya halkı düşünüyor:

Başkanlık sistemi dediler…

Biz “aile şirketi” sistemi almışız.

Sandıktan oy çıkmadı.
Nikâh defteri çıktı.

LAF EBESİ:

Siyasî Kazayla Belediye Yönetmek

Türkiye Ekrem İmamoğlu’nu konuşuyor.

Hakaret mi etti?
Teröre mi yardım etti?
Yoksa sadece İstanbul’u mu kazandı?

Gündem orada kilitli.
Herkes oraya bakıyor.

Ama Malatya’da bir başkan var.
Bir çıkış yaptı.
Kendi partilisini yolsuzlukla suçladı.

Evet.

AK Partili Başkan Sami Er,
AK Partili eski başkan Selahattin Gürkan’ı hedef aldı.

“Belediyeyi batık devraldım,” dedi.

Zamanlama?

İstanbul konuşulurken.

İmamoğlu tutuklanmışken.

AK Parti savunma hattı kurmuşken.

Sami Er çıktı,
Parti içi muhalefet başlattı.

Soru şu:

Bu cesaret mi?

Yoksa…
Acemilik mi?

Çünkü bu ülkede siyaset,
Sadece ne söylediğinle değil,
Ne zaman söylediğinle ölçülür.

İç disiplinin yoksa,
Kendini kurtarayım derken partiyi yakarsın.

Yolsuzluk varsa elbette açıklanmalı.

Ama bunu sen söyleyince…
Muhalefetin yapamadığını yapmış oluyorsun.

Haliyle herkes soruyor:

“CHP ne yapsın şimdi?”
“Muhalefet yapmaya gerek kalmadı ki!”

Sami Er’in yaptığı açıklama bir ifşa değil.

Bir taktik hatası.

Bir zamanlama kazası.

Bir siyasi kaza yeri.

Siyasette fren tutmaz bazen.

Ağzından çıkan, partiyi savunmaz…
Partiyi yakar.

Şimdi herkes şaşkın:

İktidar İmamoğlu’nu hedefe koyarken,
Kendi içinden biri, kendi ayağına kurşun sıkıyor.

Bravo başkan.

Yolsuzluğu ifşa ettiniz.
Ama partinizin en çok savunmaya ihtiyaç duyduğu anda…
Savunmayı deldiniz.

İşte buna siyaset değil,
Siyasî intihar girişimi denir.

LAF EBESİ: 

İstanbul yıkılmadı ki…

İstanbul’a %1 KDV desteği verdiler.
Deprem olmadan…

Malatya’ya %20 KDV kestiler.
Depremle yerle bir olmuşken…

Çünkü İstanbul yıkılmadı ki!

Biz burada ev yıkarken,
Onlar orada kural bozdu.

Biz burada mezar kazarken,
Onlar orada kampanya başlattı.

Biz “yardım” beklerken,
Onlar “yarı yarıya” tabelası astı.

İstanbul’a teşvik,
Malatya’ya fiş!

İstanbul’a kolaylık,
Malatya’ya dolaylı vergi!

Sormak lazım şimdi:

Bu adalet mi?

Yoksa siz…

Yanlış şehre mi yıkıldık sandınız?

FİSKOS MASASI – Malatya Sıcağında Gölge Konular!

— İŞKUR’da İş Değil, İç Hesaplaşma!
Malatya İŞKUR’da sular durulmuyor. Müdür Çetin Akköse ve üç memur, “tedbiren” açığa alınmış. Ama kuliste konuşulan başka: “Açığa alınan sadece kişiler mi, yoksa bazı gizli defterler de mi?” Fısıltı şu: “Bu görevden alma değil, kurum içi sessiz temizlik!”

— Esenlik: Boykot Listesinde İsrail Malı mı, İsrail Konferansı mı?
Esenlik AŞ, bir yandan boykot ürünlerini satıyor, diğer yandan İsrail aleyhine konferans verdiriyormuş. Vatandaşın yorumu net: “Bu ne lahana turşusu, bu ne İsrail kürsüsü!” Konferansı belediye verdiriyor, şirketi de belediye işletiyor! Ortada bir çelişki var, hem de kuşbaşı değil, lokum gibi!

— Söz Verdiler, Tuvalet Yok!
Malatya Büyükşehir Belediyesi’nin hemen arkasındaki konteyner çarşıya Yeşilyurt İlçe Başkanı ve milletvekili bizzat gidip “tuvalet yapılacak” demiş. Günler geçmiş, çarşı hâlâ “ayakta!” Vatandaşın kulisteki cümlesi: “Tuvalet değil, sabır taşı çatlatıyor!”

— TOBB Oda mı Seçiyor, Adam mı?
TOBB’un programlarına Malatya TSO Başkanı Oğuzhan Atasadıkoğlu davet edilmiyormuş. Sebep belli değil ama fısıltı çok: “Davetiye yerine mesafe koymuşlar!” Dedikodu şu: “İş dünyasında kartvizit geçer, karizma yetmezmiş!”

— Kara Kara Dolaşmak mı, Derman Olmak mı?
AK Parti Milletvekili İnanç Siraç Kara Ölmeztoprak geziyormuş… Hep geziyormuş… Ama vatandaş soruyor: “Yahu derdi dinlemeyen, nasıl derman olacak?” Bir başka laf daha: “İsmi uzun, derdi kısa çözse yeterdi!”

— Yeşilyurt Belediyesi Kurban mı Kesti, İmaj mı?
Yeşilyurt Belediyesi bu yıl kurban bağışı kampanyası başlatmış. Vatandaş şaşkın: “Hayır dernekleriyle mi yarışıyorsunuz, yoksa kasaplarla mı?” Kuliste konuşulan şu: “Belediye hizmet kessin, vatandaş kurban!”

— Sinekten Şikâyet, Belediyeye Tavsiye!
Çevre yolu altı mahallelerinde sinek sorunu tavan yapmış. Vatandaşlar diyor ki: “Sinekler bizden çok mahallede kalıyor!” Dedikodu net: “Belediye sineği değil, zamanında ilaçlamayı ıskalıyor!”

— AFAD’da Ev Var, İmza Yok!
Malatya Valiliği duyurdu: 5 bin 45 hak sahibi hâlâ borçlanma işlemini yapmamış. Sebep? Kimse neye imza atacağını bilmiyor! Özellikle rezerv alanlarında herkesin dilinde şu cümle: “İmzayı atacağız da, neye attığımızı bilen var mı?”

— Okul Var, Öğrenci Yok!
Malatya’da devamsızlıktan kalan öğrenci sayısı artmış. Veliler de, öğretmenler de şaşkın. Kuliste sorulan soru şu: “Milli Eğitim Müdürlüğü bu işin farkında mı, yoksa takdir–teşekkür sezonunu mu bekliyor?”

— Nüfus Azalıyor, Büyükşehirlik Gidiyor mu?
Malatya’nın nüfusu 850 binden 742 bine düşmüş deniyor. Büyükşehir sınırının altına indik mi? Vatandaş kaygılı, belediye sessiz. Fısıltı şu: “Malatya küçülüyor ama sorunlar büyüyor!”

— Esenlik İndirim mi Dedi, Vatandaş ‘Hayal Kırıklığı’ mı?
Esenlik AŞ’nin indirim çadırı açılmış ama memnun kalan pek yok. Vatandaş: “İndirim değil, dikkat dağıtma çadırı bu!” Kuliste dönen yorum: “Çadır ucuzluk değil, güven kaybı kokuyor!”

— Bayramlık Kahveye Kalbin Dayanır mı?
Malatya’da Türk kahvesi 700 TL’ye çıkmış! Bir fincan kahvenin 40 yıl hatırı vardı, şimdi fiyatı var ama hatırı yok! Kulislerde konuşulan şu: “Bayramda kahve ikram eden zengin sayılıyor, içen dua değil kredi çekiyor!”

FİSKOS MASASI’nda yazılanlar, halkın kulağından kaleme dökülen dedikodulardır.
İnanan olur, inanmayan kahve içer!

Selam ve dua ile
Fiemanillah