Ben Kayısıyım

Güneşte olgunlaştım.
Toprağın alnına düşen terle sulandım.
Bir el uzandı, beni dalımdan kopardı.
Yorulmuştu o el.
O yüzden önce yorgunların hatrına tatlıyım ben.

Kurudum.
Gün ışığında.
Tozda, rüzgârda, susarak.
Sabırla.
Adım “gün kurusu” oldu.
Ama içimden ışık geçti.
İçimi bilen bilir.

Kükürtle de tanıştım.
Yakarım biraz.
Ama arıtırım.
Boğazda kalmam.
Ağzı temizlerim.
Benimle ağızdan başlar temizlik.

Ben sofrada konuşmam.
Ama hatırlanırım.
Eskiden bayramlarda çıkardım.
Çayın yanına konulurdum.
Artık telefonun kamerasında çıkıyorum.
Ama eski tadım, hâlâ aynı.
Çünkü ben hâlâ buradayım.

Ben kolay meyve değilim.
Mevsimim var.
Beklenirim.
Olmam için sabır gerekir.
Çünkü ben güneşi içime çekerim.
O yüzden her lokmamda yaz saklıdır.

Beni çekirdeğimle tanı.
Dişini sıkmadan kırılmaz o çekirdek.
Ama sabreden, içinden çıkan bademi bilir.
Ben de öyleyim.
Kolay yutulmam.
Ama unutulmam.

Hoşaf olurum, bayram tatlısı olurum,
Aç karnına yenen şifayım.
Marketlerde değilim ben.
Annenin avucundayım.
Tülbentin içindeyim.
Yoldan gelen misafire uzatılan tabaktayım.

Ben kışın ortasında yazı hatırlatırım.
Bir avuç dolusu anı taşırım.
Ben sadece meyve değilim.
Ben hatıraların içinden geçenim.

Ben Kayısıyım.
Ve hâlâ buradayım.