Kendini Sevmekle Başlar Her Şey

“Seni seviyorum.”
Ama önce… kendimi.

Bu cümleyi kurarken yüzümde bir tebessüm belirdi.
Çünkü bu fark ediş; ya uzun bir yolculuğun sonu, ya da bambaşka bir başlangıcın ilk adımıydı.

İnsanın kendine “Seni seviyorum” diyebilmesi, dışarıdan gelen her sevgiye kapıyı aralayan anahtardır aslında.
Çünkü kendini sevmeyen bir yürek, başkasını tam olarak sevemez.
Severse de hep bir yanıyla eksik, hep bir köşesinden kırık kalır.

Kendine değer vermeyen biri,
karşıdan gelen sevgiyi de hak etmediğine inanır.
Kendini hep yetersiz bulur, hep biraz geri durur.

Ama kendini seven bir insan…
O başkadır.
O insan severken ölçüp biçmez, koşullara sığınmaz.
Kırmaz, çünkü neyin can yaktığını bilir.
Yaralamaz, çünkü kendi yarasından geçmiştir.
Yargılamaz, çünkü kendini affetmiştir.

Kendini sevmek kibir değil; zarafettir.
“En iyiyim” demek değildir;
“Benim de bir değerim var” diyebilmektir.
Kusurlarını bilip, buna rağmen kendine şefkat gösterebilmektir.
Yorgunsan durmak, ağlamak istiyorsan ağlamaktır.
Gücünü bastırmak değil, duygularını tanımaktır.

Bazen sadece aynaya gülümsemektir kendini sevmek.
Bazen de bir fincan kahveyi kendine “İyi ki varsın” diyerek içmektir.
Kimseye yaranma çabası olmadan yaşayabilmektir.
“Hayır” diyebilmektir.
Kendinle barış içinde, sade bir huzurla var olabilmektir.

Çünkü çoğu zaman, başkalarına hoş görünmeye çalışırken kendimiz olmaktan vazgeçiyoruz.
Ve işte tam o anda… kendimizi sevmeyi unutuyoruz.
Oysa kendiyle barış içinde olan insan;
daha huzurlu, daha güçlü, daha gerçek oluyor.
Çünkü öz güveni başkalarının alkışından değil, kendi iç sesinden besleniyor.

Basit gibi duran bu mesele, aslında çok derin…
Herkes birilerine iyi görünmeye, beğenilmeye çalışıyor.
Ama neye göre iyi, kime göre güzel?
Başkasının kalıbına girerken, kendinden uzaklaşıyor insan.
Kendini kaybediyor.

Oysa bu dünya, kendini seven insanlarla güzelleşecek.
Çünkü kendini seven;
kimseyle yarışmaz, kıyaslamaz, yargılamaz.
Sevgisini cömertçe verir.
Kendine dürüst olan, başkasına da dürüst olur.
Ve sevgiyle bakan gözler… her yerde güzelliği görür.

Belki bugün sen de yorgunsun…
Kırgınsın, hatta umutsuzsun…
Ama bil ki, o içindeki sevgi hâlâ orada.
Sadece senin onu duymanı bekliyor.
Kendine sarılmanı, kendini affetmeni… ve yeniden sevmeni.

Çünkü şunu unutma:
Kendine sarılamayanın, başkasını kucaklaması da hep yarım kalır.