Murat Kurum Neden Gelmedi Biliyor musunuz?

Herkes aynı soruyu soruyor…

Murat Kurum neden gelmedi?

Üçüncü kez… Hem de buhar gibi!

Malatya hazırdı. Afiş hazırdı. Sosyal medya “Sayın Bakanımızı Bekliyoruz” modundaydı. Bekledik… Bekledik… Gelmedi.

Sonra şehir efsaneleri başladı…

Kimine göre Murat Kurum, Malatya Büyükşehir Belediye Başkanı Sami Er’e kırgındı, onun yüzünü görmek istemedi.

Kimine göre Kurum’a giden dosyalar çok sertti, raporlar çok karaydı.
Yani “Malatya güzel değil” diye birileri şikayet etmişti.
O da incindi…

Bir başka söylentiye göre Malatya’nın altyapısı yetersizdi.
Kurum, çamura batmadan basamazdı bu topraklara!

Velhasıl herkes konuştu da…

Hiç kimse “Gerçek sebep neydi?” diye sormadı.

Bakın söyleyelim:

Kurum, İstanbul’daki deprem yüzünden iptal etti.

Kurum, İzmir’deki yangınlar nedeniyle Malatya’ya gelemedi.

Yani adam devletin işindeydi.

Ama…

Ama Malatya halkı öyle düşünmedi.

Çünkü bu şehir artık her musibetin adresi.
Maraş sallanıyor, Malatya yıkılıyor.
Elazığ sarsılıyor, Malatya çömeliyor.
Adıyaman deprem görüyor, Malatya göçüyor.

Sel mi bastı? Malatya.
Don mu vurdu? Malatya.
Kayısı mı yandı? Malatya.

Yani Bakan gelmese de musibet geliyor.

Artık Malatya’ya bir hocaya okutmak mı gerek,
bir medyuma mı götürmek lazım bilmiyoruz…

Ama bildiğimiz bir şey var:

Malatya’nın siyasetle imtihanı bitti.
Ve bu şehir, siyasetçinin gölgesinden başka hiçbir şey görmüyor.

Kurum gelmedi diye değil…
Siyaset hâlâ gelmedi diye üzgünüz biz!

Minare Yıkıldı, Müdür Kıpırdamadı!

Malatya’da üç cami yıkıldı…
Ama bir koltuk hâlâ ayakta!

6 Şubat depreminin üzerinden bir buçuk yıl geçti.
Söğütlü Camii’nin yeri işgal edildi,
Yeni Camii yerle bir oldu,
Ulu Camii ise metruk bir gölgeye döndü.

Peki Vakıflar Bölge Müdürü ne yaptı?

Gezdi.

Evet, cami yerinden kaydı,
Müdür bir adım bile kıpırdamadı.

Söğütlü Camii’nin arsası, ilk projede dahi yoktu.
Yani bırakın duvarını, adı bile unutulmuştu.
Birileri caminin yerini kaydırdı,
Birileri o vakıf malını hiçe saydı,
Ama müdür sessizliğini bozmamakta ısrarlıydı.

Yeni Camii yıkıldı…
Ne bir açıklama,
Ne bir onarım iradesi…
Ulu Camii, Osmanlı’dan kalma abide…
Bugün taşları bile sahipsiz.
Ama koltuk hâlâ sabit.

Deprem geldi,
Yıkım geldi,
İşgal geldi,
Vakıf malları yağmalandı…

Ama bölge müdürü,
Ne dile geldi…
Ne istifa etti…
Ne de müdahale etti…

Oysa vakıf malı, “yetimin malıdır.”
Ama Malatya’da yetimin değil, kuyumcunun tezgâhı korunmuş!
Söğütlü Camii’nin arsasına bak…
Taş yerine tabela var,
İmam yerine market var!

Ve hâlâ bu şehirde bir “vakıflar bölge müdürü” var!

Soru basit:
Bir cami yerinden edilmiş,
Biri yıkılmış,
Biri sahipsiz bırakılmış…

Ama bir müdür yerinden bile oynamamış!

Konteyner Var, Çarşı Yok!

Malatya’da dükkanlar yıkıldı.
Esnaf, kepengi değil… umudu kapattı.
Sonra… konteynerler kuruldu.
Daha doğrusu: gelişi güzel, gelişi rast, gelişi nasılsa…

Bir sabah baktık, kuytuda bir yerde konteyner.
Kimse bilmiyor. Kimse gitmiyor.
Bir diğer sabah… konteyner bomboş.
Verilmiş ama gelinmemiş.
Alan var, kullanan yok.

Ama öbür tarafta bir esnaf var…
Kepenk açmaya hazır. Ticaret yapmaya dünden razı.
Ama konteyner yok!

Bazısı “depo” diye alıyor,
bazısı “bizim dükkan açıldı” deyip uğramıyor…
Ama hâlâ o konteyneri tutuyor!

Oysa belediyenin hemen yanındaki çarşı…
Cıvıl cıvıl.
İnsanlar geliyor, gidiyor.
Bir ticaret kültürü oluşmuş.
Ayaklar alışmış…
Ama arkadaki konteyner çarşı?
Adeta çöl.

Peki bu çarşıyı kim planladı?
Bu konteyneri kim verdi?
Esnafın esnaf olup olmadığına kim baktı?
Kimse!

Sistemde akıl yok,
dağıtımda mantık yok,
planlamada izan yok.

Kimi konteyneri depo yapıyor,
Kimi konteyneri hatıra diye saklıyor.
Ama esnaflık yapacak olan?
Konteyneri bile göremiyor!

Devletin kurduğu çarşıda…
esnaf konteynersiz,
konteyner esnafsız!

Ve hâlâ birileri çıkıp,
“Esnafa sahip çıkıyoruz” diyor.

Vali Gitti, Belediye Fark Etmedi!

Yeni valiyi tanıyamadılar.
Bir basın bülteniyle rezil oldular.
Aydın Baruş zannettiler…
Oysa koltukta Seddar Yavuz oturuyordu.

Devlet değişti…
Ama belediye hâlâ eski dosyada.

Kurumsallık dedikleri şey, galiba bir klasör ismi.

Belediyenin basın dairesi öyle “kurumsal” ki,
zamanı da valiyi de tanımıyor.
Tarihe bastığı gibi, isme de basıyor.

O kadar ciddiler ki,
belki de hâlâ Süleyman Demirel cumhurbaşkanı sanıyorlar.
Zihin, internetten hızlı değilse…
Google da çaresiz kalır!

Aynı şablon, aynı refleks, aynı afallama.
Sistem varsa da, işlemiyor.
Düşünce varsa da, yenilenmiyor.
Soru şu:
Valisini tanımayan bir belediye,
halkını nasıl tanıyacak?

Valiyle karıştıran bir akıl,
Malatya’yla neyi karıştırmaz ki?

Parkı Güder Yaptı Diye, Güdük Mü Saydınız?

Bir adam çıktı…
Adı Osman Güder…
Yaptı, etti, uğraştı…
Derme Deresi’ni şehirden uzaklaştırmadı,
Şehri Derme’ye yaklaştırdı.

Ağaç dikti, çim serdi, ışık yaktı.
Millet yürüsün, nefes alsın, otursun diye…
Park yaptı.

Şimdi?

Futbol topu aydınlatmaya değecek mi diye yürek sıkışıyor…
Bankların tahtası çatlamış,
Çöpler savrulmuş,
Kablolar sarkıyor…

Kim yaptı? Osman Güder.
Kim sahip çıkmadı? Yeni gelenler.

Meğer Malatya’da parklar da başkana göre nefes alıyormuş.
Senin başkanın yaptıysa kıymetli,
Benim başkanım yaptıysa metruk!

Varsa yoksa görmezden gelme var.
Vefasızlık var.
İnadına ihmal var.

Sahi…
Bu parkın suçu neydi?
Halka hizmet etmek mi?
Yoksa Osman Güder’in eliyle yapılmak mı?

Eğer mesele buysa,
O banklara yazalım bari:
“Bu oturma alanı bir önceki döneme aittir, kullanmanız siyaseten sakıncalıdır.”

Varsın yeşil alan kurusun,
Yeter ki rakip başkan sulamasın!

Kalem Hakkı:
Çalışmadı Ama Kutladı

Bülten dedikleri şey hizmetin karnesi olmalıydı…
Ama Yeşilyurt Belediyesi’nin bülteni, başkanın kutlama albümüne dönüşmüş.
İlhan Geçit Muharrem Ayı’nı kutlamış.
Babalar Günü’nü kutlamış.
Kurban Bayramı’nı kutlamış.
Afişe bak, her sayfada ayrı bir tebrik.
Sanki belediye değil, tebrik kartı firması.
Sıfır proje, bol poz.
Ne yol var, ne kaldırım, ne sosyal hizmet…
Ama Allah var, mesajlar dört dörtlük!

Yarın bir gün “Çilek Reçeli Günü”nü de kutlarsa, şaşırmayın…
Çünkü bu belediyede tek çalışan şey: mesaj servisi!

LAF EBESİ:

“Direksiyondan Protokole: Sabri Bayat Devri”

Şoför koltuğundan protokol önüne…
Sabri Bayat!
Malatya Belediyesi’nin sessiz koordinatörü.
Gözlük takar, susar… ama herkes bilir:
Belediyede düğmeye o basar!
Makamda Sami Er, sistemde Sabri Bayat.
Protokolde en önde oturur,
Ziyaret programlarını o yapar,
Telefon trafiğini o yönetir.
“Şoför” derler ama…
Fotoğraf konuşur.
Sabri Bayat bu karede sadece oturmuyor;
Malatya’daki güç dengelerini temsil ediyor.

FİSKOS MASASI:

Malatya’da bu hafta herkesin kulağı bir başka fısıltıya kesildi… Kulislerde ayak sesleri yükseliyor, perde arkasında hareket çok!

– Öznur Çalık Bakan mı Oluyor?

Kulisler kaynıyor… Kabine açıklanacakmış, eski vekil Öznur Çalık’ın bakan olacağı konuşuluyormuş. Şehirde “Geri dönerse kim susar, kim yol alır?” sorusu şimdiden sorulmaya başlandı!

– Bülent Tüfenkci’nin Adı Belediye ile Anılıyor!

AK Parti Malatya Milletvekili Bülent Tüfenkci için “büyükşehir için hazırlanıyor” diyenler var. Bu kez Ankara değil, Belediye koridorları hedefte olabilir mi?

– Başkanın Gözü Meclis’te, Aşiretler Arkasında!

Yeşilyurt Belediye Başkanı İlhan Geçit’in gönlünde milletvekilliği yatıyormuş.
Kulislerde “Ankara yoluna hazırlık yapıyor” deniyor.
Aşiretler de boş durmuyor; destek mesajları şimdiden kulaktan kulağa yayılıyor!

– Valilik Eski Binaya Geri Dönüyor, Trafik Donuyor!

Malatya Valiliği, depremde boşalttığı eski binaya taşınacakmış. Altyapı yok, trafik zaten kilit… Şehir “daha ayağa kalkmadan, makamlar yer değiştiriyor” diye konuşuyor!

– Yeni Malatyaspor’da Belgeler, Kavga, Fısıltı!

Kulüp içi gerginlik ayyuka çıktı. Naylon fatura mı, şirket aktarımları mı, zimmet mi? Konuşulanlar ağır, belgeler ortada… Takım sahada değil, iddiaların ortasında savaşıyor!

Fiskos Masası kulak kabartmaya devam ediyor…
Çünkü Malatya’da olan bitenler, duyulanlardan çok daha fazlasını fısıldıyor!

Selam ve dua ile
Fiemanillah